Peyton ma metr osiemdziesiąt wzrostu. I ma problem. Ja, jako szczęśliwa posiadaczka aż piętnastu centymetrów mniej zupełnie nie zdawałam sobie sprawy z problemów, jakie mogą mieć wysokie dziewczyny. Pamiętam, że będąc młodszą zazdrościłam wyższym koleżankom, bo były takie smukłe, miały długie nogi i wyglądały naprawdę świetnie. Ale najwyraźniej nie zdawałam sobie sprawy, że posiadanie tych paru centymetrów więcej może mieć takie znaczenie. Nie mam problemu z kupowaniem ciuchów, butów, nikt nie pyta jak pogoda tam na górze i nie zadziera głowy, żeby musieć ze mną porozmawiać. 

A Peyton na każdym kroku musi walczyć z otoczeniem, który, niby tolerancyjne, dla wysokiej dziewczyny, nie ma litości. Jak na przykład znajomi z pracy, dla zabawy zakładających się z Peyton o to, że w ciągu pięciu minut od poznania chłopaka, ten ją pocałuje. Cóż, dla chcącego nic trudnego, prawda? A i obietnica wygranej dość nęcąca. Sytuacja komplikuje się, gdy ta sama podbija stawkę i poziom trudności zadania. Pomimo pojawiających się wątpliwości, Peyton zgadza się wziąć udział w kolejnym zakładzie. Tylko czy uda się jej znaleźć wyższego od siebie chłopaka, który umówi się z nią na trzy randki, a potem pójdzie z nią na bal maturalny?

Sytuacja nie jest łatwa, bo kandydatów można policzyć na palcach jednej ręki. Trzeba przyznać, że Peyton sprawia wrażenie, jakby rzuciła się z motyką na słońce, ale przecież zgodnie z Prawem Wysokich Dziewczyn "osobom powyżej metra osiemdziesięciu wzrostu zakazuje się randkowania z osobami poniżej metra siedemdziesięciu pięciu ". Gdyby to było takie łatwe do wprowadzenia...

"Jej wysokość P." pokaże Wam, że pewność siebie to pierwszy krok do realizacji założonych celów, a maszyna do szycia wcale nie musi okazać się tak archaicznym sprzętem, jak niektórzy myślą.Peyton udowadnia, że kompleksów można się pozbyć - co wcale nie jest łatwą sprawą i może zabrać mnóstwo czasu, ale warto.

Więcej nie zdradzę. Czytajcie, bo warto.