Uczta dla duszy

Czytaliście? Nie? To radzę nadrobić zaległości.

W Polsce Carlos Ruiz Zafon zdobył niemałą popularność cyklem o Cmentarzu Zapomnianych Książek. Pierwsza powieść "Cień wiatru" w naszym kraju ukazała się w 2005 roku. Do tej pory wydano jeszcze "Grę anioła" i "Więzień nieba". "Labirynt duchów" wciąż czeka na polską premierę. Hiszpan zdobył serca czytelników magicznymi opisami Barcelony pierwszej połowy XX wieku, klimatem wciągającym między stronice książki tak mocno, że po przeczytaniu kilku pierwszych stron, trudno odłożyć ją na półkę i wreszcie akcją, wydawałoby się sączącą się niemrawo, ale zbudowaną wedle zasady, że napięcie cały czas ma wzrastać. Nic dziwnego, że Zafon zdobył grono wiernych fanów. 

Zanim jednak świat dał się powyższemu zauroczyć, Zafon napisał trzy krótkie historie dla młodzieży. Pierwsza z nich „Książę Mgły” w Polsce pojawiła się w 2010 nakładem Wydawnictwa MUZA SA.

Jestem zdania, że to nie my wybieramy książki, ale one wybierają nas. Tak było w tym przypadku.Najpierw sięgnęłam po „Chłopca w pasiastej piżamie”, historii o okrucieństwie wojny widzianej z perspektywy kilkuletniego chłopca. Historii o tym jak ludzkość nie zdała egzaminu na człowieczeństwo. Ta krótka opowieść wywarła na mnie niesamowite wrażenie, mimo, że nie została napisana wielkim literackim językiem, co tylko potwierdza teorię, że prostota najszybciej trafia do serca i umysłu.

Kilka dni później zaczęłam czytać „Chłopca na szczycie góry”. Główny bohater to pół-Francuz, pół-Niemiec, który po śmierci rodziców, trafia najpierw do sierocińca, a potem odnaleziony przez siostrę ojca, do Berghof – letniej rezydencji Hitlera. Pierrot, przechrzczony na Pietera nie rozumie czemu musi zmienić imię, czemu ma się nie przyznawać do żydowskiego przyjaciela z Paryża. Przez lata pobytu na Górze zmienia się jednak nie poznania, na co wpływ ma niewątpliwie obecność przywódcy Rzeszy. Nie ma już uroczego chłopca, którego z racji mikrego wzrostu nazywano „Le Petit”, pojawia się za to potwór zdolny zadenuncjować najbliższe sobie osoby. Przekonany o swojej wyższości rozkazuje tym, którzy w przeszłości okazali mu wiele ciepła i zrozumienia. A co najgorsze, nie widzi w swym postępowaniu nic złego.

Dopiero po latach pojmuje ogrom swoich zbrodni. Tylko co z przebaczeniem? Dobrze podsumowała to jedna z bohaterek mówiąc: „Nawet nie udawaj, że nie wiedziałeś, co się tu dzieje. Miałeś oczy i uszy. I nie jeden raz siedziałeś tam w gabinecie i robiłeś notatki. Wszystko słyszałeś. Wszystko widziałeś. Wiedziałeś o wszystkim. No i dobrze wiesz, za co sam jesteś odpowiedzialny.”

Historia o tym jak wojna potrafi zmienić człowieka, który dopiero dorasta, dopiero uczy się co jest dobre, a co złe pokazuje jak ważne jest kształtowanie osobowości dzieci, bo od tego zależy jakimi dorosłymi się staną. 

Polecam również inną książkę tego autora: "Chłopiec w pasiastej piżamie", na podstawie której w 2008r. powstał film o tym samym tytule. 

Zawitałam do internetu. Dotąd chowałam się ze swoimi recenzjami głęboko w prywatnym folderze i nie pokazywałam ich nikomu. Tylko co komu przychodzi z recenzji, które nigdy nie ujrzą światła dziennego?
Skończyłam więc ze wstydem i pomna pojawiających się komentarzy (mam nadzieję), postanowiłam pokazać je światu. Tak, by wiedział, których książek nie warto tykać nawet kijem - no chyba, że na własną odpowiedzialność, a jakie warto chwycić w dłoń, w jakich historiach zatopić się na długie godziny i czemu czasem warto zarwać noc dla rzekomo jeszcze jednego rozdziału.
No dobra, zaczynam.

Miłej lektury wszystkim zaczytanym.