Uczta dla duszy

Na początku lutego odbędzie się premiera niezwykłej książki. "Przełom" Michaela Grumley'a to powieść osadzona w środowisku, który, przynajmniej mi nie był bardzo znany. I szczerze mówiąc, nie mogę się doczekać, kiedy będę miała okazję ją przeczytać. Jeśli choć w połowie jest tak dobra, jak o niej piszą, na pewno będę zadowolona.

Co kryje się za tą przyciągającą wzrok okładką?

W głębinach Morza Karaibskiego, atomowy okręt podwodny w tajemniczych okolicznościach zostaje nagle zmuszony do przerwania swojej misji. Na jaw zaczynają wychodzić niezwykłe fakty, a ich tropem śledczy, John Clay, dociera do niewielkiej grupy biologów morskich, która niepostrzeżenie znalazła się o krok od historycznego odkrycia.

Z pomocą potężnego systemu komputerowego, Alison Shaw i jej zespół szykują się do przetłumaczenia pierwszego dialogu z drugim pod względem inteligencji gatunkiem na kuli ziemskiej. Dowiadują się jednak od swoich delfinów znacznie więcej, niż kiedykolwiek się spodziewali, kiedy na dnie oceanu odkryty zostaje tajemniczy obiekt – obiekt, który nigdy nie miał zostać odnaleziony.

Alison była pewna, że już nigdy nie zaufa wojsku. Jednak kiedy nieznana grupa okazuje nagłe zainteresowanie jej pracą, Alison zdaje sobie sprawę, że John Clay to prawdopodobnie jedyna osoba, której może zaufać. Wspólnie muszą rozwiązać niebezpieczną łamigłówkę, a jej najbardziej przerażający element to trzęsienie ziemi na Antarktydzie.

Jakby tego było mało, ktoś z zewnątrz próbuje ich powstrzymać. Czas ucieka... a nasze pojmowanie świata niebawem zmieni się na zawsze.

Prawda, że zapowiada się bardzo ciekawie? Nic dziwnego, że pojawiło się tak wiele wspanialych rekomendacji.

"Właśnie przeczytałem Pańską książkę, Przełom, i muszę powiedzieć, że może śmiało konkurować z twórczością Vince’a Flynna, Davida Baldacciego, Brada Thora i innych! Świetna lektura!"
Tony Diaz

"Od tej historii nie dało się oderwać. Technologia była fascynująca i wiarygodna, fabuła na tyle złożona, żeby podtrzymać moje zainteresowanie, a postaci zdawały się prawdziwe. Skończyłam lekturę, odkryłam na Amazonie inną książkę tego samego autora, Amid the Shadows, i natychmiast ją ściągnęłam. Nie mogę się doczekać następnej dawki Grumleya!" 
Shelley Morgan

"Byłam mniej więcej w jednej czwartej książki i dosłownie nie byłam w stanie się oderwać, żeby ugotować obiad!"
Christi Gomoljak, scenarzystka

Recenzję książki będziecie mogli przeczytać na blogu!

Dzięki wydatnym namowom koleżanki, która przekonywała, że naprawdę warto przeczytać "Złodziejkę książek", wreszcie po nią sięgnęłam. I po zakończeniu lektury mogę powiedzieć tylko jedno: dlaczego wzięłam się za nią tak późno? 

Tytułowa złodziejka to Liesel Meminger, dziewczynka mieszkająca w nieistniejącym w rzeczywistości mieście Molching, znajdującym się niedaleko Monachium. Liesel przyszło żyć w czasach II wojny światowej, jednym z najtrudniejszych okresów w historii ludzkości. I mimo, że, teoretycznie, powinna czuć się bezpiecznie - wszak to jej kraj podbija sąsiednie państwa - życie bohaterki i jej bliskich wcale nie jest usłane różami.

Liesel kradnie swoją pierwszą książkę po pogrzebie Wernera, swojego młodszego brata. Dzięki "Podręcznikowi grabarza" uczy się czytać i odkrywać magię słów, których moc zauważa za każdym razem, kiedy litery zaczynają układać się w zrozumiałe dla niej zdania. Potem nie waha się ratować książki, którą naziści planowali spalić na stosie czy ukraść jakiś tom z biblioteki w domu burmistrza. Ale nie tylko książki zmieniają życie dziewczynki. Kiedy jej rodzina decyduje się ukrywać w piwnicy Żyda, zdaje sobie sprawę, że już nic nie będzie takie samo.

Długo zastanawiałam się nad sensem tej powieści. "Złodziejka książek" nie skupia się na wojnie, choć wojna odgrywa w niej wielką rolę. Stanowi tło dla wydarzeń opisywanych przez narratora, któremu mam zamiar również poświęcić uwagę. Z każdym mijającym dniem wojna coraz bardziej wkracza w życie zwykłych mieszkańców Molching. Starają się się funkcjonować tak jak do tej pory, ale nie jest to łatwe, kiedy wokół panoszy się bieda, głód, niesprawiedliwość i niepewność jutra.

W roli narratora występuje Śmierć opowiadająca o swojej "pracy" w sposób jednocześnie przerażający i piękny. Stara się o niej mówić bez emocji, ale między słowami kryją się uczucia, jakie nie jest łatwo ukryć. Śmierć wydaje się szczególnie interesować losami Molching, a zwłaszcza złodziejki i jej bliskich. Dzięki temu pokazuje tę niezwykłą historię z wielu perspektyw. Czytelnik poznaje charakter bohaterów, zarówno mocne jak i słabe strony, które uwidaczniają się przede wszystkim w skrajnych, wymagających sytuacjach. I nie ocenia, bo biorąc pod uwagę okoliczności, to zadanie okazuje się niemożliwe do wykonania.

Pokazanie wojny w inny, niż do tej pory sposób, nie było łatwym zadaniem, a autor poradził sobie z tym znakomicie. Ta książka pod każdym względem jest zaskakująca, nie tylko ze względu na traktowanie trudnego tematu, ale przede wszystkim pod kątem budowania opowieści, która z jednej strony wywołuje uśmiech, a zaraz potem łzy. Nie brakuje bowiem w "Złodziejce..." sytuacji, które powodują szybsze bicie serca. Całkiem bezwiednie zorientowałam się, że wszyscy bohaterowie stali się mi bliscy. Liesel i jej rodzina, Max, Rudy, nawet denerwująca właścicielka sklepu, wszystkim im szczerze kibicowałam, by wojna nie zrobiła im krzywdy.

Szczególnymi postaciami są Rosa i Hans, którzy przyjęli Liesel pod swój dach. Rosa od początku wydawała się zimna, nieprzystępna i dziwna. Traktowała Liesel z dystansem, który przelewał się na jej postrzeganie przez czytelnika. Ale w miarę upływu czasu Rosa, mimo, że nie przechodzi wielkiej metamorfozy w jakiś spektakularny sposób, pokazuje całkiem nową twarz. A Hans? Hansa od początku nie da się nie lubić. To on rozbudza w Liesel głód słów, on podejmuje decyzję, nieodwracalnie zmieniającą życie Hubermnanów. I mimo konsekwencji, nie żałuje, co jeszcze bardziej zaimponowało mi w nim jako w człowieku.

Więc o czym właściwie jest ta książka? O dorastaniu w trudnych czasach? O byciu człowiekiem w nieludzkich czasach? O życiu w zgodzie z własnym sumieniem, nawet jeśli bywa to niebezpieczne? Właściwie o wszystkim po trochu, bo przecież nic nie jest proste, kiedy szaleństwo wojny zatacza coraz szersze kręgi.

"Złodziejka książek" nie jest krótką powiastką, gabarytowo to ogromne tomisko, ale czyta się je bardzo szybko. Może to ze względu na tematykę, może chodzi o styl albo po prostu o historię, która wgniata w fotel, wywołuje wielkie wzruszenie i nierzadko wzbudza radość. Strasznie żałuje, że tak późno ją odkryłam, ale z drugiej strony zazdroszczę tym, którym będzie dane odkrywać tę opowieść po raz pierwszy. 



 

"Czasami kłamię" Alice Feeney wygrałam w konkursie i bardzo się cieszyłam, że akurat tę pozycję przewidziano jako nagrodę. Słyszałam o niej bowiem wiele - zarówno dobrego, jak i złego, a w takim przypadku nie mogę przejść obok takiej książki obojętnie i postanawiam sama sprawdzić, która ze stron w rzekomym sporze ma rację. 

Po lekturze stanowczo mogę zaliczyć się do opcji zwolenników. "Czasami kłamię" okazała się książka nieprzewidywalną, z zaskakującą fabułą i równie szokującym zakończeniem. Tylko ta okładka średnio mi pasuje do historii, bo tak naprawdę do niczego nie mogę jej odnieść.

Ale od początku. Główna bohaterka, Amber Reynolds przeżywa niełatwy okres w swoim życiu. Poznajemy ją w momencie wypadku, po którym zapadła w śpiączkę. I właściwie tyle. Amber nie pamięta, co się stało, czy ktoś jej towarzyszył, jaki udział w zdarzeniu miał jej mąż. Stopniowo odtwarza w pamięci przebieg ostatnich dni, żeby zmusić swój umysł do przypomnienia sobie prawdy. Ale czy będzie gotowa, żeby ją poznać?

Książka została podzielona na trzy części: czas przed wypadkiem, po - kiedy nieprzytomna kobieta leży w szpitalu oraz na urywki z dziennika prowadzonego przez kilkuletnią dziewczynkę. Każda z tych sekwencji stopniowo prowadzi czytelnika do poznania najważniejszych zdań w tej historii, co uatrakcyjnia całość fabuły. 

Rozdziały nie są rozbudowane, co sprawia wrażenie bardzo szybkiego czytania książki. Każdy z nich ma naprowadzić czytelnika do samodzielnego rozwiązania zagadki, ale jak to czasem z takimi pozycjami bywa: zakończenie i tak okazuje się zupełnie inne od tego, które przewidywaliśmy. Szczerze mówiąc, pod koniec lektury byłam już niemal pewna jak potoczy się ciąg dalszy i po chwili musiałam zbierać szczękę z podłogi, bo to, co zaserwowała autorka nijak się miało do moich wyobrażeń.

Z perspektywy kilku dni po odłożeniu książki na półkę nadal mam problem z określeniem głównej bohaterki. Jak ją traktować? Współczuć czy potępić? Przecież nic w jej historii nie jest jednoznaczne - emocje, przeszłość, ludzie, którymi się otacza. Każdy skrywa swoje sekrety, niektóre są bardziej mroczne od innych, o sprawia, że zaczynamy zastanawiać się kto jest tym dobrym, a kto złym.Co w końcu jest prawdą, a co złudzeniem? Czy ta cała historia miała szansę się zdarzyć?

Ojciec Sonyi, Marin i Trishy zapada w śpiączkę. Sonya, najmłodsza z trójki rodzeństwa, po otrzymaniu tej niepokojącej wiadomości, powraca do rodziny, z którą nie widziała się przez lata. Nie jest to powrót ani łatwy, ani udany. Wszystko przez wspomnienia przeszłości, które dręczą ją i wciąż sprawiają ból. Młoda kobieta nie wie jednak, że jej najbliżsi też nie wyleczyli się z ran, jakie zadała im głowa rodziny. 

Hinduska rodzina przeprowadza się do Stanów Zjednoczonych i tam rozpoczyna nowe, lepsze życie. Brzmi jak spełnienie się najskrytszych marzeń, prawda? Nie dla bohaterek książki Sejal Badani "Ślad po złamanych skrzydłach". Ziemia obiecana staje się ziemią nasiąkniętą bólem, cierpieniem i krwią. I nie chodzi tu wcale o sprawy związane z osiedleniem w nowym kraju, przystosowaniem do innych warunków życia i innej kultury, chociaż to pewnie też wpłynęło na losy rodziny. Siłą sprawczą jest mąż, ojciec, który powinien dbać o zapewnienie żonie oraz córkom bytu. A kiedy ma z tym kłopoty, odreagowuje niemoc na najbliższych.

To nie jest łatwa historia. Pod podszewką kochającej się rodziny krył się dramat, skrzętnie ukrywany przez ich członków. Może wynika to z hinduskiej kultury, gdzie trwanie w małżeństwie i wydanie na świat potomstwa uważane jest za obowiązek. Przeznaczeniem kobiety w tradycji hinduistycznej jest wstąpienie w związek małżeński oraz wypełnianie obowiązków z niego wynikających. Przede wszystkim żona i matka ma obowiązek sprawowania opieki nad dziećmi oraz mężem. Natomiast wobec męża kobieta musi być uległa. A Brent, pomny tradycji, podporządkowuje sobie zarówno żonę, jak i córki. 

Pomimo trudnej tematyki, książkę czyta się znakomicie. Autorka podzieliła fabułę na cztery części, oddając historię matki, Ranee i córkom: Sonyi, Trishy i Marin, których życie i problemy różnią się od siebie jak ogień i woda. Każda z nich przeżywa przeszłość w inny sposób. Każda inaczej radzi sobie z teraźniejszością i chorobą Brenta. Kobiety, przez cały ten okres dużo dowiadują się jednak o sobie samych i swoich najbliższych. Na jaw wychodzą dawne, nierzadko przykre wspomnienia, odżywają zapomniane historie, a przyszłość nie rysuje się w kolorowych barwach.

"Ślad po złamanych skrzydłach" nie jest sagą rodzinną ukazującą hinduską kulturę. To prozaiczna opowieść, która zdarzyć się może pod każdą długością i szerokością geograficzną. I najsmutniejsze w tym wszystkim jest to, że takie historie przestają nas zaskakiwać. A jednak w tej książce jest coś, co nie pozwala przejść obok niej obojętnie. Mimo, że powiela opisany już niejednokrotnie problem, jest niepowtarzalna w sposobie traktowaniu przemocy i próbie rozprawienia się z jej skutkami, które nie ustają po uleczeniu fizycznych ran. 

Po lekturze "Lardżelki" i "Zainy" książki pani Wandy Szymanowskiej na dobre zagościły w moim księgozbiorze. Dlatego nie mogłam przegapić szansy, żeby przeczytać inne pozycje tej autorki. "Zielone kalosze", "Niebieskie sandały" i "Czerwone szpilki" przeczytałam jednym tchem, bo i styl pisarki był już mi dobrze znany, a i tematyka sprawiła, że oderwanie się od lektury stawało się niemałym problemem. Dlaczego? Już wyjaśniam. 

Bohaterką trylogii jest Antonina, kobieta po pięćdziesiątce i po niemałych przejściach ze swoją drugą połówką, która, delikatnie ujmując, nie zachowywała się jak na dobrego małżonka przystawało. Dlatego Tosia podejmuje trudną decyzję - odeszła od Antoniego i zaszyła się w małej wsi, zwanej Ruczajem Dolnym, nie wspominając mężowi o tym ani słowem. Zmiana miejsca i trybu życia nie była dla niej łatwa, zwłaszcza, że trafiła do miejsca, gdzie mieszkanie ze ślubnym, na dobre i na złe, traktowano jako obowiązek, a słowo "rozwód" uważano za co najmniej uwłaczające porządnej kobiecie, dla której gotowanie, sprzątanie i spełnianie mężowskich rozkazów, było sensem istnienia.

W rozpoczynających trylogię "Zielonych kaloszach" Antonina przybywa do Ruczaju Dolnego i z miejsca staje się lokalną sensacją. Bo kimże jest ta samotna kobieta w kwiecie wieku, bez męża, z sekretami za pazuchą? Dla okolicznych kobiet, wiernych małżeńskiej przysiędze, jej pojawienie się było niemałym zaskoczeniem. Zwłaszcza, że Tosia od samego początku nowego etapu w swoim życiu, postanowiła wcielać zasadę, że słowa mężczyzny nie będą dla niej żadną wyrocznią. 

Znakiem rozpoznawczym tej części są tytułowe kalosze, które w słotne dni prowadzą bohaterkę przez kręte czasem drogi Ruczaju. Antonina, której miał odtąd towarzyszyć święty spokój, aktywnie włącza się w sprawy wsi, przede wszystkim kobiecej jej części, pokazując mieszkankom, że kiedy dzieje się im krzywda, wcale nie muszą być na każde skinienie męża. Ta niewielka rewolucja obyczajowa nieco zatrzęsie zamkniętym na nowości Ruczajem. Bo jak to możliwe, żeby kobieta odwróciła się od swojej drugiej połowy, nawet jeśli ta podniosła na nią rękę? Toż to nie do pomyślenia. A teraz okazuje się, że jednak to możliwe do pojęcia.

Pod przykrywką sytuacyjnych żartów i przedstawienia galerii osobowości, z których wiele zasługuje na wspomnienie, autorka przemyciła ważne przesłanie odnoszące się do wzajemnego szacunku, współpracy i poszanowania godności. Pokazała, że nikt w małżeństwie nie dzierży władzy absolutnej, a związek powinien opierać się na podstawowych wartościach, z których na czoło wybija się właśnie szacunek - obopólny, co niektórym bohaterom książki wydaje się żartem. I bez podziału na płeć ważne jest, aby każdy z nas okazywał drugiemu człowiekowi należne mu poważanie i nie wykorzystywał swojej przewagi nad słabszymi.

"Niebieskie sandały" przenoszą nas do gorącego Egiptu. Wraz z Antoniną pojawiamy się w kraju faraonów, gdzie i pogoda i normy kulturowe są tak odmienne od polskich warunków jak lato od zimy. Tosia wynajmuje małe mieszkanie niedaleko braci: Ahmeda (którego zdążyła poznać w pierwszym tomie) i Aymana, miejscowego prawnika, nieśmiałego mężczyzny, z gorliwością przestrzegającego ustalone w kraju zasady. Ale kobieta nie byłaby sobą, gdyby i na obcej ziemi nie przestrzegała własnych zasad, które nijak się miały do tych obowiązujących nad Nilem. Z jednej strony zdaje sobie sprawę, że z racji bycia turystką może więcej, ale z drugiej woli nikogo nie prowokować. 

Tosia korzysta z uroków Egiptu jak tylko może, co często nie podoba się nieco nadgorliwemu Ahmedowi. Mężczyzna wydaje się sprawować nad nią kontrolę, co wyzwolonej europejce bardzo przeszkadza w odkrywaniu prawdziwego Egiptu - nie tylko tego podanego na tacy przez przewodniki. Wie, że w arabskim świecie kobiety nie mogą tak wiele jak na sąsiednim kontynencie, dlatego kiedy poznaje kogoś, kto podziela jej poglądy, czuje, że znalazła bratnią duszę. 

Z lektury drugiej części dowiemy się wiele na temat kultury Egiptu, tego, co może, a czego zabrania się zwykłym obywatelkom. To cenna lekcja, zwłaszcza dla kogoś, kto nie jest zaznajomiony z tym rejonem świata.

 W "Czerwonych szpilkach" znów wracamy do Ruczaju Dolnego. I znów, oczami bohaterów patrzymy na obyczajową rewolucję, która zaczyna zataczać coraz szersze kręgi. Miejscowe kobiety, choć wciąż nieufnie, spoglądają na swoje szanse na ciekawsze, perspektywiczne życie, nie są już tylko przykute do mężowskiego ramienia. Samorealizacja przestaje być obco brzmiącym słowem, a otwieranie się na świat przestaje być nieosiągalną mrzonką. W tym całym tyglu opanowanym przez kobiety nie może jednak zabraknąć mężczyzn. Niektórzy doznają swoistej przemiany - zupełnie nie spodziewałam się tego ze strony bohatera, który ją przeszedł! A to tylko ubarwiło całą historię. 

Antonina to kobieta, którą szybko obdarzyłam sympatią. Zdecydowana, pewna siebie - choć tak jak każdemu z nas zdarzają się jej chwile zwątpienia - walczy o siebie, o ludzi, na których jej zależy, bez względu na okoliczności. Niezwykłą postacią jest Stenia, która na przestrzeni trylogii przechodzi prawdziwą metamorfozę, na szczęście pozytywną. Niegdyś zahukana, dziś wie co jest dobre dla niej, a nie tylko dla wszystkich dookoła. Podobnie dzieje się z wieloma mieszkańcami Ruczaju Dolnego, dla których pojawienie się Antoniny stało się niejakim wybawieniem od szarej, monotonnej codzienności i próbą zmiany życia na lepsze.

Trylogia obuwnicza skradła moje serce. Nie spodziewałam się, że w tych trzech krótkich książkach może znaleźć się tak wiele prawdziwych słów, pomocnych rad, dobrego humoru i mnóstwa przyjemności.

Za możliwość przeczytania serii bardzo dziękuję autorce!

Wiedziałam, że ta książka to obowiązkowa pozycja dla każdego czytelnika. Z racji tego, że nie miałam okazji zapoznać się z nią w szkole, musiało minąć trochę czasu, zanim po nią sięgnęłam. Teraz, będąc świeżo po lekturze, zastanawiam się czy będąc nastolatką, mój odbiór tej powieści byłby taki sam, jaki jest teraz. Pewnie nie i choć nigdy się już nie dowiem jak zareagowałabym na nią tych parę lat wcześniej, cieszę się, że w końcu udało mi się przeczytać "Buszującego w zbożu". 

"Buszujący w zbożu" został wydany w 1951 roku. Zaraz po wydaniu książka stała się jedną z najbardziej napiętnowanych pozycji w Stanach Zjednoczonych. Główne zarzuty dotyczyły niecenzuralnego języka używanego przez bohatera oraz poruszanie wątków związanych z seksualnością nieletnich. Pierwsze wydania zostały skierowane do dorosłego czytelnika, obecnie powieść omawiana jest w szkołach. 

Centralną postacią książki jest Holden Caulfield, wydalony ze szkoły średniej Pencey nastolatek, który w narracji pierwszoosobowej opowiada historie trzech dni i dwóch nocy z grudnia 1949 roku. Historia tych kilku dni jest z jednej strony zabawna, ale szybko okazuje się, że pod podszewką humoru kryje się znacznie tematyka znacznie poważniejsza. A sprawy, które porusza Holden wcale nie są nic nieznaczące. 

Szczerze mówiąc, miałam wielki problem z tą pozycją. Doskonale zdawałam sobie sprawę z legendy, jaka się za nią ciągnie i obawiałam się czy aby na pewno zrozumiem ją tak jak powinnam. W miarę upływu czasu przestałam się tym jednak przejmować. Nie byłam w wieku Holdena, żeby próbować pojąć jego sposób postępowania, zresztą chyba nigdy nie buntowałam się tak jak on (chociaż o to akurat trzeba by było spytać moich rodziców) i raczej nie utożsamiałam się z nastolatkiem. Jego problemy nie wydawały mi się poważne, ale wiem, że nie będąc nim, nie znajdując się w jego skórze, nie powinnam wydawać sądów o motywach postępowania Holdena.

Pewnie dlatego traktowałam tę książkę jako ciekawe spojrzenie na problemy nastolatków i próby poradzenia sobie (lub nie) z piętrzącymi się w ich życiu kłopotami. Dzięki temu mogłam porównać sobie współczesnego młodego człowieka i tego sprzed ponad pół wieku. I wiecie jaki z tego wniosek: bez względu na epokę, czasy, w jakich się żyje, świat w wieku dorastania zawsze jest trudny i skomplikowany.

Do stylu autora szybko można się przyzwyczaić. Książkę czyta się naprawdę szybko, nawet kiedy pisarz wkładał w usta bohatera bardzo długie przemowy.

Jeśli będziecie mieć okazję, przeczytajcie "Buszującego w zbożu". Nie będę Was przekonywać, że trzeba, bo sami musicie podjąć decyzję. I bez względu na to czy Wam się spodoba, czy nie, warto zapoznać się z tą pozycją.  

"Seryjne zabójczynie. Najsławniejsze morderczynie w dziejach" to książka z pogranicza historii i dokumentu, która wzbudziła moją ciekawość dość frapującą tematyką. Bo słysząc hasło seryjna zabójczyni myślałam jedynie o sławnej Elżbiecie Batory. A tu się okazało, że kobiet, które dopuszczały się zabójstw w liczbie mnogiej jest o wiele więcej niż mogłabym przypuszczać (pewnie nawet połowa nie zmieściła się w tej pozycji). Żyły w różnych krajach, pochodziły z różnych warstw społecznych, były w różnym wieku, z różnymi motywami działania. Ale każda z nich podchodziła do popełnianych morderstw z właściwym sobie dystansem, w większości nie uważając, że zrobiła coś złego. 

Na kartach książki poznajemy Elżbietę Batory, żyjącą na przełomie XVI i XVII wieku węgierską arystokratkę, nazywanej wampirem z Siedmiogrodu, której przypisuje się kąpiele w krwi dziewic (czy to prawda, musicie przekonać się sami). Nannie Doss, poczciwa starsza pani z Alabamy pozbyła się swoich 4 mężów, Mary Ann Cotton również nie miała litości dla małżonków, z czterech, tylko jeden pozostał przy życiu. Tillie Klimek to żyjąca w USA polska seryjna morderczyni, wiązana z dwudziestoma ofiarami. Markiza de Brinvilliers nie cofała się przed niczym, żeby zapewnić ukochanemu synowi świetlaną przyszłość. A że przy okazji truła bogatych małżonków, wcześniej nakłaniając ich do zmiany testamentu na swoją korzyść? Przez długi czas nikt nie zorientował się w procederze. 

To tylko kilka wybranych biografii z 14 rozdziałów zawartych w książce. Każdy opisuje inną bohaterkę, a czasem, jak w przypadku węgierskiej wsi - bohaterki. Autorka nie zatrzymuje się tylko na faktach historycznych, nie serwuje jedynie dat i nazwisk ofiar. Tori Telfer zastanawia się nad motywami, jakimi kierowały się kobiety, biorąc do ręki nóż czy wsypując do jedzenia arszenik. Co siedziało w ich głowach, że nie cofały się przed pozbawieniem życia? Czy w dzieciństwie stało się coś, co potem odcisnęło się piętnem na dorosłości? A może to niespełniona miłość, troska o dzieci, materialne zabezpieczenie własnej i potomstwa przyszłości pchnęły je na drogę zbrodni?

Oprócz faktów, przeczytamy też mnóstwo spekulacji. Autorka poddaje w wątpliwość działania sądów, które wstrzymywały się z wydawaniem kar śmierci tylko dlatego, że oskarżoną była kobieta. Nie bez znaczenia była również uroda (lub jej brak) morderczyni. Jeśli mogła pochwalić się wdziękiem, taktem i miłym obliczem, skład orzekający był łaskawy.  

"Seryjne zabójczynie. Najsławniejsze morderczynie w dziejach" to znakomita pozycja nie tylko dla miłośników historii. Dostaniecie w niej mnóstwo opowieści o, zdawałoby się, normalnych kobietach, które w pewnym momencie swojego życia dopuściły się najgorszych zbrodni. Czy wszystkie poniosły zasłużoną karę? Co się z nimi stało po odkryciu zbrodni? Przeczytajcie, nie pożałujecie.
 

Dawno, dawno temu stwierdziłam, że warto bliżej zaznajomić się z klasyką. Nie miałam z nią do czynienia od czasów ukończenia szkoły, kiedy spis lektur zawierał trylogię Henryka Sienkiewicza, dzieła Mickiewicza i Słowackiego czy najpopularniejsze dramaty Szekspira. Nigdy jednak nie natknęłam się na powieści Jane Austen, owszem, słyszałam o niej bardzo wiele, raczej z racji ekranizacji jej książek niż zaznajomienia się z którymś tomem. Postanowiłam więc to zmienić i przeczytać sześć powieści napisanych przez najpopularniejszą angielską pisarkę przełomu XVIII i XIX wieku. Dlatego wszem i wobec ogłaszam, że w krótkim cyklu złożonym z sześciu recenzji zamierzam przedstawić swoje odczucia na temat twórczości Austen.

Na pierwszy ogień pojawi się "Duma i uprzedzenie". 

"Duma i uprzedzenie" (Pride and Prejudice) to najpopularniejsza z książek Jane Austen i chyba najbardziej znana przeciętnemu zjadaczowi chleba. Powieść napisana została w latach 1796-1797, a pierwotny jej tytuł brzmiał First Impressions, czyli Pierwsze wrażenia. W plebiscycie BBC z 2003 roku na ulubioną książkę brytyjskiego czytelnika (UK's Best-Loved Book) Duma i uprzedzenie zajęła drugie miejsce, zaraz po "Władcy pierścieni". Nie byłoby też sporą przesadą stwierdzenie, że ekranizacje właśnie tej powieści pojawiają się najczęściej, najpewniej z racji historii, świetnie opisaną, pełną sytuacyjnego humoru, rodzącego się z wolna uczucia, czasem wielkich słów, innym razem prostych sytuacji budujących fabułę.

Mnie najmocniej utkwił w pamięci serial z Colinem Firthem jako panem Darcy'm i film z Keirą Knightley jako Elizabeth. 

Miłość Elizabeth i pana Darcy'ego od lat wzrusza kobiety (chociaż pewnie nie tylko) na całym świecie, nawet najtwardsze sztuki w zetknięciu z tą książką odkrywają w sobie romantyczną duszę. I mimo, że główny wątek jest położony na stosunki między Lizzie, a panem Darcy'm, autorka, nieco z ironią pokazuje styl życia wyższych sfer. 

Książkę tworzą bohaterowie. Moim cichym ulubieńcem jest pan Bennet, człowiek, któremu urodziło się pięć córek i ani jeden syn, co w czasach XIX-wiecznej Anglii stanowiło spore wyzwanie. Nadszedł bowiem czas, aby wydać dziewczęta za mąż. Nie jest jednak łatwym zadaniem znalezienie odpowiedniego kandydata na prowincji. Kiedy jednak pewien młody człowiek zamierza wydzierżawić sąsiedni majątek, dla młodych kobiet pojawia się nadzieja.

Państwo Bennet to małżeństwo warte opisania. On, głowa rodziny (dla mnie zawsze będzie miał twarz Donalda Sutherlanda), mądry, doświadczony mężczyzna, zdaje się doskonale znać wady i zalety każdej z córek. Jego rozmowy z małżonką to prawdziwy, językowy majstersztyk. Pani Bennet ma w głowie tylko jeden cel: wydać córki za mąż, im szybciej, tym lepiej, im więcej dziewcząt stanie przed ołtarzem, tym lepiej. Jej gadulstwo, głupota i absurdalne czasem zachowanie sprawiało, że z jednej strony bywała strasznie irytująca, ale z drugiej, należała do tych bohaterów, po których tak naprawdę nie wiadomo czego można się było spodziewać.

Nie będę chyba też oryginalna, kiedy napiszę, że od samego początku uwielbiałam pana Darcy'ego. Ta postać, również we współczesnej kulturze, ma już status kultowej (w "Dziennikach Bridget Jones" pojawia się - skądinąd grany również przez Colina Firtha - Mark Darcy). Ten mężczyzna niełatwo nawiązuje kontakty z obcymi, dobrze czuje się jedynie w gronie znajomych. Otoczenie uważa go za wyniosłego i dumnego, jednak Lizzie przekonuje się, że to błędne wrażenie.

Do stylu autorki trzeba się po prostu przyzwyczaić. Język nie jest łatwy, bo pojawia się mnóstwo słów, które dziś wyszły już z obiegu. Poza tym, współczesna autorce angielska kultura zawierała wiele zwrotów, opisów zachowań, które nie są znane, lub wydają się trudne do pojęcia w naszym kręgu kulturowym. Niemniej, warto sprawdzić sobie niektóre z nich, żeby dać sobie szansę na poznanie powieści i nie zrażać się, jeśli coś wydaje się niezrozumiałe. 

Po tym pierwszym spotkaniu z Jane Austen wprost nie mogłam doczekać się lektury kolejnego tomu. Angielskie wyższe sfery, czasem uporczywe szukanie męża (najlepiej majętnego), drobne niuanse między bohaterami, ironia, z jaką pisarka pisała o współczesnych sobie ludziach - to wszystko sprawiło, że świat angielskiej prowincji szybko mnie ujął. I sprawił, że bez żalu utkwiłam w nim na długi czas.

Od wieków na wyspie Fennbirn w królewskim rodzie rodzą się trojaczki - trzy dziewczynki obdarzone mocą. Każda z nich dysponuje inną umiejętnością - jedna jest trucicielką, druga panuje nad żywiołami, a trzecia jest panią natury. Cała trójka ma prawo do korony, ale tylko jedna ostatecznie zasiądzie na tronie. Dlatego w wieku sześciu lat Katharine, Mirabella i Arsinoe zostają rozdzielone, żeby uczyć i rozwijać swoje talenty. Siostry spotkają się dopiero w wieku szesnastu lat, ale wówczas tylko jedna z nich może przeżyć.

"Trzy mroczne korony" to idealna pozycja dla młodzieży, która jeszcze w swoim życiu nie przeczytała wielu powieści fantastycznych. W przypadku tej pozycji nie ma co czekać na fajerwerki, książka została napisana poprawnie, wprawdzie z pominięciem wielu opisów (dla niektórych to pewnie będzie zaleta). Fabuła skupia się raczej na stosunkach dziewcząt z mieszkańcami dworów, na których żyją. O łączących ich więziach, przeszłości nie wiadomo wiele. Informacje na ten temat podawane są dość skąpo, ale biorąc pod uwagę, że to seria, chyba trzeba będzie uzbroić się w cierpliwość i poczekać co zdarzy się w kolejnych tomach.

Bardzo ciężko było mi zapałać sympatią do którejkolwiek z sióstr. Nie dlatego, że cała trójka to panny z zadartymi wysoko głowami, raczej chodzi o to, że w poszczególnych rozdziałach niewiele miejsca zostaje poświęcone budowaniu ich postaci. Fabuła skupia się raczej na popychaniu akcji cały czas do przodu, jakby autorka bała się, że na stronach poświęconych przemyśleniom, czytelnik będzie się po prostu nudził. Tymczasem w natłoku scen zabrakło oddechu od szybko pędzących wydarzeń. Zabrakło czasu, żeby lepiej poznać Katharinę, Miraballę i Arsinoe. A każda z nich miała naprawdę wielki potencjał, by stać się wielką postacią tej historii.


Na szczęście książka nie jest ani zła, ani beznadziejna. Pomimo kilku wad, opowiada naprawdę niezłą historię, w której siostry, mniej lub bardziej, odgrywają drugorzędne role. Prawdziwa walka o tron toczy się gdzie indziej, a sposoby, żeby ją wygrać, są doprawdy rozmaite. Nie brakuje tu intryg - mimo, że nie są mocno rozbudowane - i choć są czasem nieco przewidywalne, fabuła i tak wciąga.

Mnie lektura nie zajęła dużo czasu i naprawdę niecierpliwie czekałam na końcowe rozstrzygnięcie. Zakończenie, na szczęście, okazało się nieprzewidywalne (przynajmniej dla mnie), dlatego będę czekać na pojawienie się drugiego tomu. Mam nadzieję, że kontynuacja w tych kilku niuansach okaże się lepsza.

Nie mogłabym nie wspomnieć o wydaniu, które całkowicie mnie ujęło. Twarda oprawa, tajemnicza, czarna okładka i przyciągające wzrok kartki. Choćby dla niego warto mieć tę książkę na swojej półce.

Z okazji Nowego Roku, najczęściej 1 stycznia pada wiele deklaracji, postanowień i przyrzeczeń. Ja też takowe poczyniłam. Oczywiście książkowo-blogowe.

1. Obiecuję przeczytać wszystkie książki, które mam na półce - moje wprawne obliczenia pokazały, że tych nieprzeczytanych zostało około 45, więc to nie będzie łatwe zadanie, zwłaszcza, że najpewniej będą przybywały nowe, ale mam nadzieję, że mi się uda!

2. Nie wszystkie książki, które przeczytałam w ubiegłym roku doczekały się recenzji. W tym roku postaram się znaleźć czas, żeby opisywać wszystkie, które skończę czytać. Nie będzie to łatwe, bo z racji pracy i innych obowiązków czasu na przyjemności jest bardzo mało, ale chciałabym, aby każda książka doczekała się kilku słów na swój temat. 

3. Mam zamiar postarać się o logo na bloga. I to prędzej niż później!

4. Pomyślę również o jakimś cyklu, który na stałe zagości na blogu. Nie chcę powielać pomysłów, jakie pojawiły się na innych blogach, bo są naprawdę interesujące i oryginalne. Chcę stworzyć coś swojego, co Wam również się spodoba.

5. Liczę, że wkrótce pojawią się również wywiady z pisarzami. Pracuję właśnie nad ciekawymi pytaniami, dlatego wypatrujcie zapowiedzi takich postów.

Mam nadzieję, że uda mi się zrealizować powyższe plany. A Wy macie jakieś noworoczne postanowienia, niekoniecznie związane z książkami?