Uczta dla duszy

Wyobraźcie sobie świat, w którym po popełnieniu najmniejszego błędu obywatel zostaje fizycznie naznaczony i odseparowany od społeczeństwa niczym człowiek drugiej kategorii. Celestine North nadepnęła na odcisk sędziemu Crevanowi stając się jednocześnie twarzą powoli wzrastającego w siłę ruchu mającego przywrócić prawa Naznaczonym i najbardziej zdeprawowaną nastolatką o skażonym charakterze. Jak poradzi sobie, kiedy z jednej strony depczą jej po piętach demaskatorzy, a z drugiej ludzie podobni do niej wierzą, że tylko ona będzie potrafiła zmienić skostniały układ i zniszczyć Trybunał?

Cecelia Ahern to niewątpliwa specjalistka od literatury obyczajowej. Ta irlandzka pisarka debiutowała w 2004 roku, wydając przebojowe "P.S.Kocham Cię", na podstawie którego powstał potem film - jako fanka książki stwierdzam tylko, że dość słaby i nie oddający całego uroku powieści. Na przestrzeni lat autorka dała się poznać jako znawczyni ludzkich uczuć i emocji, która nierzadko z humorem potrafiła oddać skomplikowane relacje między bohaterami.

W ubiegłym roku Cecelia zaskoczyła swoich czytelników zabierając się za popularną ostatnimi czasy literaturę dla młodzieży i napisała pierwszy tom z cyklu "Skaza" - o tym samym tytule. Zaciekawiona niezwykłą zmianą tematyki zabrałam się za tę książkę i jej tegoroczną kontynuację "Doskonała".

Drugi tom historii o Celestine rozpoczyna się dwa tygodnie po zakończeniu wydarzeń z poprzedniego. Od samego początku nie brakuje zwrotów akcji przeplatanych - co charakterystyczne dla autorki - przemyśleniami głównej bohaterki. Dzięki pierwszoosobowej narracji przypominamy sobie wszystko co zdarzyło się w pierwszej części, przy okazji dowiadując się co dziewczyna ma na ten temat do powiedzenia.

Od początku powieści Celestine wydaje się najlepiej skonstruowaną postacią, pozostałe, zapewne przez wybór narracji, nie są prześwietlone równie skutecznie co ona, na szczęście nie przeszkadza to w odbiorze historii. Dziewczyna nie jest taką wielką bohaterką, jaką od początku stawała się Katniss z "Igrzysk śmierci" czy Tris z "Niezgodnej". Celestine dojrzewa i w miarę upływu czasu odkrywa w sobie siłę, odwagę i poczucie odpowiedzialności za sprawę. Nie kreuje się na najważniejszą postać zapoczątkowanego ruchu zmian. Zdaje sobie sprawę, że bez wsparcia nie da rady osiągnąć celu, dlatego ochoczo przyjmuje pomoc od każdego, kto chce ją zaoferować. 

Podczas lektury odnosi się wrażenie, że książka sama się czyta. Strony ulatują niepostrzeżenie, co można zawdzięczać dobremu przygotowaniu i warsztatowi autorki. Wydawać by się mogło, że ze względu na jej dotychczasowe doświadczenie, w powieści dominować będą szeroko pojęte wątki obyczajowe, ale nic mylnego. Jeśli w ten sposób Ahern chciała sprawdzić czy potrafi pisać w zupełnie innym stylu, zrobiła to poprawnie. "Doskonała" jest wprost idealną pozycją nie tylko dla młodzieży, ale i tych, których - tak jak mnie - interesuje antyutopijna rzeczywistość.

Nie jest to może przełomowa powieść w dorobku autorki. Raczej potwierdzenie, że Irlandka dysponuje wszelkimi atutami, by wypuścić w świat dobrze napisaną książkę z nieźle wykreowanymi bohaterami i akcją, która mimo, że nie gna na łeb na szyję, wiedzie po nitce do kłębka w ściśle określonym kierunku.

Z wielką przyjemnością przeczytałam "Doskonałą" i na pewno sięgnę po kolejną książkę Ceceli Ahern. Dla mnie autorka jest po prostu gwarantem solidności i rozrywki w jednym.

Życie jest nieprzewidywalne. Ktoś kiedyś powiedział, że najlepszy sposób, żeby rozbawić Boga to opowiedzieć mu o swoich planach. Nasze rozmyślania na temat przyszłości mogą bowiem szybko zostać zamiecione pod dywan albo wyrzucone na śmietnik, kiedy okaże się, że los ma na nas zupełnie inny pomysł.

"Karuzela" Agnieszki Lis jest właśnie ponurą odpowiedzią na snucie planów i marzeń na przyszłość. Renata jest gospodynią domową, zabieganą żoną i matką trójki dzieci. Codzienność zajmuje jej zawożenie pociech do szkoły, gotowanie, sprzątanie, odbieranie córki i dwóch synów, odrabianie z nimi lekcji, czekanie na wracającego z pracy męża. Frustracja mogłaby sięgać zenitu, ale pomimo początkowych narzekań, wydaje się, że bohaterka jest zadowolona ze swojego życia. 

Ale gdyby nie przeciwności losu, nie byłoby tej opowieści. Z dnia na dzień, ze względu na poważną chorobę spokój rodziny zostaje zburzony.  

Okładkę tej obszernej książki zdobi polecenie od samej Magdaleny Witkiewicz, która określa ją mianem wzruszającej. Zastanawiam się tylko, który moment aż tak bardzo rozemocjonował tę świetną pisarkę. Ja, choćbym wzięła kilof i zaczęła podkopywać się pod drugie, a może i nawet trzecie dno, nie zdołałam znaleźć momentów, które w pełni oddawałaby to określenie. Owszem, tematyka poruszana przez Agnieszkę Lis sama w sobie wywołuje współczucie, litość, żal czy smutek. Tyle, że sam wybór myśli przewodniej powieści nie gwarantuje wywołania uczuć adekwatnych do przedstawianego zagadnienia.

Przeczytałam już kilka pozycji, w których główny bohater/bohaterka został dotknięty chorobą nowotworową. I z reguły od początku czułam ogromną sympatię dla chorego i mocno kibicowałam, by znalazł w sobie siłę do walki, a lekarze odpowiednie lekarstwa. Tutaj, choć mocno się starałam, nie potrafiłam znaleźć w sobie przyjaznych uczuć dla Renaty. Rozumiałam, że kobieta boryka się z ogromnym brzemieniem, bo ma rodzinę, której jest potrzebna i ma w sobie wielką wolę życia, ale kiedy ważniejsze stawało się dla niej rozmyślanie o tym, co narozrabiał mąż, zaczęłam się zastanawiać co dla niej jest w końcu ważniejsze i czy aby na pewno jest to zdrowie. Odmalowana przez autorkę postać chyba w żadnym momencie nie wywołała we mnie cieplejszych uczuć, a przez to nie potrafiłam odpowiednio skupić się na całej historii.

W większości, w książce dominują dialogi. Suche, bez tych dodatkowych opisów, które pozwalają spojrzeć na sytuację oczami bohaterów. Jak dla mnie - kolejny minus. Wymiana zdań przesączała się przez kartki jak woda z dziurawej butelki. Czasem konwersacji było po prostu za dużo i nierzadko rozmowy nie wnosiły wiele do treści historii. Czy tylko ja nie pojmuję dyskusji o tabletce na chorobę lokomocyjną dla Miłosza? Czy był w niej ukryty sens, którego ja nie zdołałam zauważyć?

Nie podobały mi się również retrospekcje. Zazwyczaj z wielką uwagą wczytuję się we wspomnienia, bo dają wgląd w myśli bohatera i wyjaśniają kilka zawiłości, które pojawiają się w fabule. Ale te zaserwowane w "Karuzeli" nijak nie pasowały do aktualnego rozwoju sytuacji. Zwłaszcza rozmowy między tajemniczą dziennikarką i pisarzem. Wydawały się pochodzić z innej bajki, jakby miały znaleźć się w innej książce, a przez przypadek znalazły się tutaj. 

Nie wiem czy polecić tę książkę. Motyw chorób nowotworowych jest niezwykle ważny dla postrzegania tego problemu w społeczeństwie, w szczególności przeprowadzania regularnych badań. I naprawdę łatwo jest to wszystko zepsuć. Dlatego, ze względu na mnogość podobnych pozycji, radziłabym oszczędzić sobie czytania "Karuzeli" i znaleźć coś bardziej przystępnego.

"Sekretne życie pszczół" to nie jest poradnik dla początkujących pszczelarzy czy instrukcja budowy ula. To tocząca się w leniwym tempie, niczym gorące powietrze w Karolinie Południowej historia o poszukiwaniu własnego miejsca w świecie, w którym powracająca jak bumerang przeszłość wciąż kołacze się pod maską niepewności.

Czternastoletniej Lily przyszło żyć w czasach wielkich zmian. Prezydent Johnson właśnie podpisał ustawę o prawach obywatelskich, dzięki której wszyscy mieszkańcy Stanów Zjednoczonych, bez względu na kolor skóry, mogli odtąd brać udział w wyborach. Ustawa jest określana kamieniem milowym w walce o równouprawnienie czarnoskórych. W podzielonym wówczas społeczeństwie był to krok odważny i potrzebny.

Lily Owens nie skupia się na zmianach, które ogarniają kraj. Dziewczyna próbuje opanować kocioł, który rozgrywa się w jej głowie i wciąż rozpamiętuje wydarzenia sprzed dekady, kiedy doszło do tragicznego w skutkach wypadku. Podczas rodzinnej kłótni Lily nacisnęła spust broni. Tyle pamięta. Ale czy to, co podsuwa jej rozum rzeczywiście jest prawdą? Jedyna osoba, od której może się tego dowiedzieć, wydaje się darzyć ją szczerą nienawiścią. T.Ray zdecydowanie nie zasługuje, żeby nazywać go ojcem.

A życie wcale nie okazuje się takie słodkie jak miód z pasieki sióstr Boatwright. Kiedy wiedziona instynktem i tajemniczym obrazkiem, Lily wraz z Rosaleen trafia do różowego domu zamieszkanego przez siostry o imionach z kalendarza, puzzle jej życie powoli i z mozołem zaczynają układać się w całość. Tylko czy dziewczynie spodoba się obrazek, który z tego powstanie?

Raz za razem, czasem nieświadomie docierają do niej odłamki wydarzeń sprzed dekady przeplatając się z historiami toczącymi współcześnie. I tylko od niej zależy kiedy otworzy usta i wyjawi swoją tajemnicę, która być może, zmieni cały porządek, jaki udało się jej wypracować przez ostatnie tygodnie.

To nie jest wymagająca lektura, przeczytałam gdzieś opinię. Ot, książka do przeczytania w jeden wieczór, ktoś napisał. Ciężko mi się z tym zgodzić. Może nie jest napisana wyszukanym językiem, nie ma w niej jakiegoś wielkiego słownictwa, ale to wcale nie oznacza, że należy ją zepchnąć na margines. Choć pozornie nic się nie dzieje, historia cały czas biegnie do przodu, ujawniając coraz więcej z przeszłości i pokazując nieśmiałe przebłyski przyszłości. Autorka sprawnie operuje słowami, dzięki czemu rzeczywiście książkę czyta się szybko. Ale chyba nie to jest w niej najważniejsze. Raczej te pojawiające się niejako w tle pszczoły - robotnice doskonale znające swoje miejsce i zadania, żyjące z dnia na dzień, odkładające przyszłość gdzieś daleko, na zaś.

I wcale nie mam na myśli tych pożytecznych owadów. 

Macie ochotę kupić nową książkę, a nie wiecie jaką? Może poniższe propozycje pomogą Wam podjąć decyzję.

David Lagercrantz po raz drugi wkracza w świat Millenium. Po "Co nas nie zabije" pojawia się "Mężczyzna, który gonił swój cień". Akcja tej części będzie się skupiać na Lisbeth Salander. Bohaterka przebywa w więzieniu dla kobiet, gdzie stara się nie wchodzić w interakcje z innymi osadzonymi. Któregoś dnia staje jednak w obronie dziewczyny z Bangladeszu i w konsekwencji musi zmierzyć z przywódczynią więziennego gangu. Tymczasem Holger Palmgren przekazuje jej informacje o posiadaniu dokumentów, które ujawniają wydarzenia z dzieciństwa Lisbeth. Ta prosi o pomoc Blomkvista. W prowadzonym wspólnie śledztwie pojawia się Leo Mannhaimer, bogaty makler giełdowy.

data premiery: 07.09.2017
wydawnictwo: Wydawnictwo Czarna Owca
ilość stron: 424

Nicholas Sparks nie próżnuje. Pod koniec września zostanie wydana kolejna książka mistrza romantycznych opowieści. "We dwoje" to historia Russella Greena. Wydawałoby się, że mężczyzna ma wszystko: cudowną żonę, ukochaną córkę, świetną pracę i wspaniały dom. Ale w tym raju pojawiają się problemy. Russell traci żonę i pracę. Niespodziewanie jest zmuszony zaopiekować się dzieckiem i poradzić w zupełnie nowej dla niego codzienności. Czy mężczyzna zdoła poradzić sobie z nową rzeczywistością?




data premiery: 27.09.2017
wydawnictwo: Wydawnictwo Albatros
ilość stron: 544


We wrześniu szykuje się nie lada gratka dla fanów twórczości Trudi Canavan.W połowie miesiąca w księgarniach pojawi się trzeci tom Prawa Millenium "Obietnica następcy". Od wydarzeń opisanych w poprzedniej części mija pięć lat. Tyen ma nowy dom, w którym ukrywa się przed tymi, którzy uznali go za zdrajcę. A ocalony przez Rielle Qall w spokoju dorastał między Podróżnikami. Ostatnich pięć lat to jednak czasy wojny, wiele światów przestało być bezpiecznych, zwłaszcza, że niektóre zostały pozbawione magii.




data premiery: 13.09.2017
wydawnictwo: Galeria Książki
ilość stron: 640


"Gdy słowa zawodzą" Julie Buxbaum to historia cierpiącego na zespół Aspergera Davida. Chłopak jest inteligentny, ale jego umiejętności społeczne są na takim poziomie, że nie potrafi znaleźć sobie przyjaciół. David prowadzi notatnik, w którym zapisuje informacje o nauczycielach i uczniach. Pewnego dnia podczas lunchu dosiada się do niego Kit, dziewczyna której ojciec niedawno zmarł.





data premiery: 27.09.2017
wydawnictwo: Wydawnictwo Dolnośląskie
ilość stron: 304


 "Srebrne oczy. Five Nights at Freddy's" to znacznie mocniejsza propozycja. Nastoletnia Charlie próbuje zapomnieć o wydarzeniach sprzed dziesięciu lat. W pizzerii jej ojca - twórcy czterech animatronów (ogromnych pluszowych maskotek) doszło wówczas do tragedii. Teraz dziewczyna spotyka się z przyjaciółmi, żeby uczcić pamięć kolegi. Przychodzą do zamkniętej pizzerii, w której pozostawione przez lata maskotki zmieniają się w krwiożercze bestie.




data premiery: 27.09.2017
wydawnictwo: Feeria Young
ilość stron: 360

Wydawcy przygotowali kilka ciekawych pozycji, ale jak zwykle prawdziwy boom wydawniczy szykuje się na październik. A więc już teraz gromadźcie oszczędności!

Mam nadzieję, że znaleźliście coś dla siebie. 

Są w publicznej rzeczywistości sprawy, o których głośno się nie mówi, takie, które lepiej przemilczeć, żeby nie narazić się na przykre komentarze, wplątać w gorącą dyskusję albo zostać posądzonym o sprzyjanie którejś ze stron. Z drugiej strony, jeśli nie będzie się o nich mówić, nic się nie zmieni, co chyba zdaje się być najgorszą opcją. 

Justyna Kopińska mówi "nie" bierności i opisuje kilka spraw, o których w Polsce było niegdyś głośno. Teraz popularność owych tematów drastycznie spadła, bo mamy nowych bohaterów społecznej codzienności, którymi należy się zająć. 

"Polska odwraca oczy" to zbiór reportaży opisujących sprawy bulwersujące opinię publiczną. Po lekturze tej krótkiej w zasadzie książki nie mogłam pozbyć się wrażenia, że z jakiegoś powodu nie o wszystkim mówi się w mediach (dla naszego świętego spokoju, bezpieczeństwa?). Przemilczane zostaje to jak nieskuteczny jest wymiar sprawiedliwości, kiedy w grę zaczynają wchodzić statystyki, w jak nieludzki sposób potraktowano zgwałconą kobietę albo jak szybko można napiętnować człowieka, który w geście bezsilności popełnił w życiu jeden kosztowny błąd.

Przez wszystkie strony przewijają się przerażające fakty, historie brzmiące jakby działy się w innej rzeczywistości. I szczerze mówiąc, trudno w nie uwierzyć, choć wydarzyły się naprawdę. Ale to chyba zgodnie z zasadą, że właśnie życie pisze najbardziej nieprzewidywalne scenariusze.

Na samym początku poznajemy Annę, żonę Mariusza Trynkiewicza. Trudno obdarzyć ją jakąkolwiek dozą sympatii, kiedy okaże się, że kobieta broni czynów męża uważając, że przecież nie stało się znowu coś bardzo złego, bo w końcu z tej czwórki zamordowanych chłopców mogli wyrosnąć źli ludzie! Potem napięcie zaczyna rosnąć. Dowiadujemy się jak traktowane były dzieci na oddziale psychiatrycznym w Starogardzie Gdańskim. Na jakie praktyki pozwalały i czego dopuszczały się siostry boromeuszki w ośrodku dla dzieci w Zabrzu - ze słynną siostrą Bernadettą na czele. Jak nieskuteczny okazał się wymiar sprawiedliwości w sprawie prezydenta Zduńskiej Woli.

Przykładów ludzkiej bezsilności w książce jest wiele. Autorka pokazuje niemoc pojedynczego człowieka w starciu z tymi, którzy powinni stać po jego stronie. Dlatego czasem, po prostu odpuszcza. Tak jak Aleksandra, zgwałcona podczas wyjazdu służbowego, którą potraktowano w sposób uwłaczający ofierze. Podczas lektury ciężko jest zrozumieć dlaczego dochodziło do podobnych sytuacji, a jeszcze ciężej pojąć czemu nikt z otoczenia nie reagował. Przecież widząc czyjąś słabość, powinniśmy pomóc, a nie odwrócić się plecami i udawać, że niczego nie widzimy.

Takie sprawy dzieją się w naszych czasach i będą się działy dopóki wciąż zdarzy się nam spoglądać na nie przez palce. Owszem, to nie jest łatwy temat i rzeczywiście ciężko się o nim rozmawia, kiedy widzimy, że ci pomagający również mają pod górkę, ale absolutnie nie wolno zaprzestawać takich działań.

Wiem, zamiast recenzji wyszedł mi apel. Może to i dobrze. Może właśnie powstaniu takich odczuć służyć miała książka Justyny Kopińskiej - żeby odpowiedzieć sobie na pytanie, czy ty i ja nie odwróciliśmy oczu, kiedy komuś działa się krzywda. Bo kiedy drugi raz spotka nas coś podobnego, być może zareagujemy inaczej.

Jak można zarazić kogoś, kto trzyma się od kryminałów raczej z daleka do zatopienia się bez reszty w opowieść z morderstwem w tle? Jak w tym samym czasie pokazać mu, jakie tajemnice skrywa miasto, w którym na co dzień mieszka i z reguły zdaje się nie zauważać historii kryjących się za fasadami starych kamienic, w zaułkach ciemnych uliczek czy na kartach pożółkłych dokumentów?

Odpowiedź jest prosta. Wystarczyło wybrać się w minioną sobotę (tj. 12 sierpnia) na wycieczkę organizowaną przez Grupę Przewodników PoPoznaniu.pl. Jeśli jesteście z Poznania, a o nich nie słyszeliście, to warto nadrobić zaległości i już dzisiaj zajrzeć na stronę, żeby zobaczyć co ciekawego szykują jeszcze w tym miesiącu. Jeśli nie mieszkacie w stolicy Wielkopolski, a planujecie wycieczkę do miasta słynącego z oszczędności, pyr i bambrów, skorzystajcie właśnie z ich usług. Nie pożałujecie!

W każdym miesiącu przewodnicy organizują wycieczki tematyczne po ulicach Poznania. I nie są to tylko utarte szlaki turystyczne, taki typowy Poznań z pocztówki, ale i mniej znane miejsca, które również zasługują na odwiedziny. Wycieczki mają swój temat przewodni, np. ubiegłoroczny Poznań Borejków znanych z serii Jeżycjada Małgorzaty Musierowicz czy historia komunikacji miejskiej. Niezależnie od pogody, liczby uczestników, bez zapisów, w konwencji free walking tour, tzn. jeśli wycieczka przypadła do gustu, można odwdzięczyć się napiwkiem.

Na informację o wycieczce trafiłam przypadkiem brodząc pewnego dnia po miejskich portalach. I z miejsca stwierdziłam, że to właśnie coś dla mnie. Po pierwsze, motywem przewodnim była książka. Świetnie! A fakt, że jej nie przeczytałam, wcale nie przeszkadzał mi w uczestnictwie. W końcu mogłam zapisać ją na swoją listę book you should read i zacząć czytać zaraz po przyjściu do domu. Choć, z jednej strony, bałam się, że po takim wypadzie dowiem się kto zabił i zniszczę sobie przyjemność z lektury, ale o tym później. Po drugie, po zapoznaniu z tematyką powieści byłam więcej niż zaintrygowana sposobem, w jaki zostanie przedstawiona historia, bo jak przenieść się w czasie i pokazać miasto z 1924 roku? Spakowałam się więc w sobotni poranek i poszłam na:  Tropiąc mordercę - spacer śladami kryminału "Tam ci będzie lepiej".

Najpierw krótko o książce: "Tam ci będzie lepiej" to wydany w 2015 roku przez wydawnictwo Czwarta Strona kryminał Ryszarda Ćwirleja. W marcu 1924 roku Poznaniem wstrząsa seria brutalnych morderstw popełnionych na prostytutkach. Sprawę prowadzi komisarz Antoni Fischer, oficer armii pruskiej i Albin Siewierski, pochodzący z Kongresówki. Mężczyźni muszą połączyć siły, żeby w mieście słynącym z porządku, ładu i spokoju znaleźć mordercę, co nie jest łatwe, kiedy rozwiązanie mrocznej zagadki utrudniają bolszewiccy szpiedzy. 

I tu zaczyna się prawdziwa zabawa. Posiłkując się tekstem książki odczytywanym przez przewodnika i wzmacniając jego wiedzą na temat miasta, razem z innymi uczestnikami tej niecodziennej eskapady dowiedziałam się kim były juchty chwaliszewskie, jaki element krajobrazu Poznania pieszczotliwie nazywany był odwróconym fortepianem, a który portkami księdza. Razem z resztą towarzystwa stanęłam jak wryta na Starym Rynku, kiedy okazało się, że zamordowany bohater książki przechadza się jak gdyby nigdy nic po miejskim bruku. A potem, jakbym nagle znalazła się w międzywojennej rzeczywistości, wespół z sierżantem Okoniem przeszłam ulicą Rynkową, by w jednej z bram spotkać przeznaczenie. A w międzyczasie przypatrywałam starym fotografiom, których porównanie z współczesnym wyglądem miasta budziło podziw dla zmian, jakie się w nim dokonały, a jednocześnie szacunek dla tych, którzy budowali Poznań w dawnych latach. 

Wycieczka trwała niecałe dwie godziny i zakończyła się - nie, wcale nie zdemaskowaniem mordercy - tu autorka posta czuje niesamowitą ulgę, bo dopiero miała zamiar zagłębić się w ten retro kryminał - a krótkim podsumowaniem i wytypowaniem podejrzanych. Dzięki temu moja zabawa z przedwojenną opowieścią trwa dalej!

Wycieczka inspirowana książką to fantastyczny pomysł nie tylko na sięgnięcie po lekturę, ale i odkrywanie swojej okolicy, którą jak się okazuje, możemy nie znać tak dobrze, jak się nam wydaje. Poza tym, to dobra okazja na spojrzenie na miasta opisywane w powieściach polskich autorów pod kątem architektury, miejscowych zwyczajów czy gwary. Dzięki temu można odkryć swoją małą ojczyznę na nowo i poczuć lokalny patriotyzm!  

Ze swojej strony chcę podziękować przewodnikowi, panu Piotrowi, który uczynił to sobotnie przedpołudnie jednocześnie przyjemnym i pożytecznym (i chociaż nie znam osobiście pozostałych uczestników wycieczki
, miałam wrażenie, że sądzą tak samo). Dzięki jego wiedzy i przygotowaniu wycieczka przebiegała sprawnie, historie przyciągały uwagę, a przywołane anegdoty wywoływały szczery uśmiech.

To nie jest moja ostatnia wyprawa z PoPoznaniu.pl, a dopiero początek przygody. Poniżej zerknijcie na cykl spacerów, jakie proponują przewodnicy na koniec sierpnia i koniecznie wpadajcie na ich stronę, żeby nie przegapić równie ciekawych wydarzeń. A mieszkańców innych miast zachęcam do sprawdzenia czy i u Was nie odbywają się podobne wycieczki.

Lubię sięgać po książki, które nie są aktualnie na topie, takie wydane już jakiś czas temu. W tym przypadku - choć nie ocenia się książki po okładce - to właśnie ona przyciągnęła mnie jak magnes.

Aza Ray jest wyjątkową osobą. Na tyle, że jej imieniem nazwano chorobę, na którą na całym świecie choruje tylko ona. Aza dusi się powietrzem. Mówienie i oddychanie sprawia jej niemało problemów. Lekarze od początku nie dawali dziewczynie wiele czasu. Najpierw twierdzili, że umrze przed 5 rokiem życia, potem dawali czas do 10, teraz uważają, że 16 lat to granica możliwości jej organizmu. Mimo przeciwności losu i zegara odmierzającego czas do końca, Aza nie ma zamiaru rezygnować z życia. Chodzi do szkoły, przyjaźni z Jasonem Kerwinem i wbrew wszystkiemu stara się nie poddawać. Ale to na nic, kiedy pewnego dnia, tuż przed szesnastymi urodzinami widzi na niebie statek. Wszyscy naokoło uważają to za skutek uboczny zażywania leków. Aza nie jest tego pewna, zwłaszcza, że głos ze statku wzywa ją po imieniu.

Nikt jej nie wierzy, nikt oprócz Jasona. Jednak zanim oboje mają szansę zastanowić się co to wszystko znaczy, Aza umiera, żeby znaleźć się w niebie.

Albo bardziej dokładnie: w Magonii. W świecie podniebnych statków Aza nie jest już słabym człowiekiem. Oddycha pełną piersią, jak jeszcze nigdy przedtem. Poza tym, ma odegrać kluczową rolę w zbliżającej się wojnie z Ziemią.

Wszystko brzmi interesująco. I takie jest, bo język, jakim posługuje się autorka sprawia, że łatwo wyobrazić sobie ten dziwny świat pełen szkwałowaleni, nietopeżagli, kanwrów. Podobnych pomysłów jest znacznie więcej. Rozdziały opowiadane z perspektywy Azy dają nam wzgląd w coś nowego, nieznanego, te pisane przez Jasona pokazują próbę pogodzenia się ze śmiercią przyjaciółki i rozwikłania niecodziennej zagadki. Aza, będąca w centrum wydarzeń ma szansę zastanowić się nad swoimi relacjami z rodziną i z Jasonem, do którego czuła chyba coś więcej niż przyjaźń. Wreszcie, może w tym wszystkim spróbować odnaleźć prawdziwą siebie.

To nie jest zwykła książka fantastyczno-przygodowa. Maria Dahvana Headley snuje pełną symboli opowieść naznaczoną cierpieniem, nadzieją, przywiązaniem. Do stylu autorki - bogatego w skróty, alegorie i opisy, które bardzo obrazowo prezentują stworzony przez nią świat, naprawdę łatwo się przyzwyczaić. Jednak ja w miarę czytania zaczynałam mieć wrażenie, że Headley próbowała złapać zbyt wiele srok za jeden ogon. Ilość tematów, które poruszała i problemów, na jakie chciała zwrócić uwagę sprawiała, że odbiór całej opowieści wydawał mi się niejednoznaczny. Po jej skończeniu sama nie wiedziałam co było najważniejsze.

Pierwszą część książki czyta się naprawdę szybko, przez kolejną musiałam po prostu przebrnąć. Dlatego ciężko mi ją ocenić. Pomysł na alternatywny świat był naprawdę świetny, tylko wykonanie nie do końca przypadło mi do gustu.

Z okazji Dnia Miłośników Książek (tak jest coś takiego) wszystkim zaczytanym życzę wielu mądrych i fascynujących opowieści, niesamowitych podróży w krainę wyobraźni, ciekawych wypraw do światów powstałych na kartach książek, mnóstwa przygód u boku ulubionych bohaterów (i oby nigdy nie zginęli - tak to do Pana, Panie Martin), rozciągnięcia doby tak, żeby znalazło się w niej jak najwięcej czasu na czytanie, dużo miejsca na domowych półkach, by móc zmieścić wszystkie nowe nabytki, niezapominania oddania książek do biblioteki, silnej woli, jeśli ktoś postanowił nie kupować nowych książek dopóki nie przeczyta tych, które czekają w domu, a tym, którzy nie mogą przejść obok księgarni obojętnie - miliona monet. 

 Czytajcie wszędzie, w domu, w drodze, wszędzie tam, gdzie przyjdzie Wam ochota, bo cytując naszą cudowną noblistkę Wisławę Szymborską:

"Czytanie książek to najpiękniejsza zabawa, jaką sobie ludzkość wymyśliła." 

Chodziliście do szkoły, w której hierarchia była tak wyraźnie określona, że nawet nauczyciele się do niej dostosowywali? A całe miasteczko doskonale wiedziało kto w okolicy rządzi? River właśnie trafiła do podobnego miejsca. Po kolejnej przeprowadzce zaczęła chodzić do liceum, w którym niepodzielnie panowało rodzeństwo Grace'ów - piętnastoletnia Summer i dwa lata starsza bliźnięta - Thalia i Fenrin. Nieodparty urok i tajemnice otaczające ich jak poranna mgła sprawiają, że każdy pragnie znaleźć się w orbicie zainteresowań któregokolwiek z trójki. Mało kto dostępuje tego zaszczytu, a jeśli dopnie swego, to i tak na krótko. Grace'owie bawią się ludźmi, a potem zostawiają jak zepsute zabawki, bez słowa wyjaśnienia.

O Grace'ach opowiada się różne historie. Głównie o czarach, bo patrząc na eteryczną postać Thalii, nie przychodzi do głowy nic innego. Tak jak wtedy kiedy słyszy się o niecodziennych zainteresowaniach Summer. Tylko tajemniczy Fenrin jakoś nie wpasowuje się w schemat.

River, tak jak wszystkie nastolatki marzy, żeby Grace'owie ją zauważyli. I kiedy wreszcie dostrzegają jej istnienie i zapraszają do swojego hermetycznego świata, dziewczyna ma zamiar wycisnąć z tej znajomości najwięcej ile się da. Nie przypuszcza tylko, jakie przyjaźń z rodzeństwem może mieć konsekwencje. 

Opis książki był tak magiczny, tajemniczy i zachęcający, że po prostu musiałam ją przeczytać. Ale teraz, świeżo po lekturze nie mogę powiedzieć, żeby powaliła mnie na kolana. Początkowa fascynacja szybko się ulotniła, a moje wyobrażenia twardo zderzyły się z ziemią. Po pierwsze, nie żywiłam ani cienia sympatii do głównej bohaterki. River to niczym niewyróżniająca się normalna nastolatka, z nieodkrytą tajemnicą w tle (i nawet zakończenie nie zmienia mojego o niej zdania). Potencjał tej postaci był naprawdę wielki, w zamian czytelnik dostał jakąś na siłę budowaną protagonistkę, która wierzy w niezwykłą aurę otaczającą Grace'ów i wiecznie doszukuje się w nich magii, jakby w tej znajomości to właśnie było dla niej najważniejsze.

Oni sami też nie wydawali się specjalnie wyjątkowi. Ot, zamożna rodzina z dużym domem i mnóstwem znajomości, której czasem przydarzają się dziwne wypadki. Szczerze mówiąc, żaden przedstawiciel klanu mnie nie zachwycił. Może ojciec wydawał się nieco enigmatyczny, ale właściwie niewiele więcej można o nim powiedzieć. Summer, Thalia i Fenrin mają opinię osób popularnych, a jednocześnie chowających za drzwiami wszystkie swoje sekrety, co czyni ich jeszcze bardziej atrakcyjnymi dla rówieśników. Dla mnie byli po prostu zwykłymi dzieciakami, które wykorzystywały zamieszanie wokół siebie i swojej rodziny. 

Nie mogę ocenić "Urok Grace'ów" wysoko. W pewnym momencie zaczęłam strasznie się męczyć podczas czytania. Z trudem dobrnęłam więc do końca. Nastawiłam się na ciekawą lekturę, niestety szybko musiałam obniżyć swoje oczekiwania. Nie twierdzę, że zmarnowałam czas, ale po raz drugi nie sięgnę po tę pozycję. 

"Illuminae" swoją światową premierę miało w październiku 2015 roku. Rok później ukazała się druga część. W Polsce mało kto słyszał wówczas o tej książce. Na szczęście teraz i w kraju nad Wisłą czytelnicy mogą zapoznać się z tym niezwykłym wydaniem. A wszystko za sprawą wydawnictwa Moondrive, które z pomocą armii książkoholików podjęło się wydrukowania tego przeboju.

Historia przedstawiona w "Illuminae" rozpoczyna się w 2575 roku. W kolonii Kerenza mieszkają Kady i Ezra, główni bohaterowie opowieści. Tego dnia, w którym rozpoczyna się opowieść, Kady rzuca Ezrę. Tego dnia, w którym rozpoczyna się opowieść, wrogi BeiTech dokonuje inwazji na Kerenzę pozbawiając tysiące ludzi życia, a ocalałych dachu nad głową. Tych, co przeżyli ratują trzy statki kosmiczne, wojskowy Alexander i cywilne Hypatia oraz Copernicus. W ślad za nimi rusza należący do BeiTechu pancernik Lincoln. Jego zadaniem jest nie dopuścić, by świadkowie wydarzeń na Kerenzie przekazali wieści o zniszczeniu planety innym mieszkańcom wszechświata. Konfrontacja z wrogiem wydaje się nieunikniona. Gdyby tego było mało, na Copernicusie rośnie liczba śmiertelnych ofiar niebezpiecznego wirusa, a AIDAN - system sztucznej inteligencji zaczyna działać przeciwko ocalonym.

Nie ma tu typowej narracji, dialogi nie są prowadzone w sposób, do którego przywykliśmy. Bohaterowie porozumiewają się dzięki internetowym czatom, wysyłanym e-mailom (ach i ta wszechobecna cenzura!). Mamy wgląd w korespondencję między dowódcami statków, dostęp do tajnych raportów wojskowych, a nawet zapis odczuć(?) - nie wiem czy to właściwe słowo - sztucznej inteligencji. Wydaje mi się, że jednak całą akcję napędzały zapisy z kamer - najczęściej z prowadzonych przez wojsko działań (nierzadko dramatycznych i niezwykle plastycznie przekazanych) oraz śmiałych wypadów podejmowanych przez Kady.

 "Illuminae" mocno działa na wyobraźnię. I nie chodzi tu tylko o samą historię, przygodę w międzygwiezdnej rzeczywistości, nieuniknione starcie między statkami kosmicznymi. Czytając tę książkę trzeba uruchomić szare komórki, układając sobie krok po kroku przebieg zdarzeń. Nie ma tu bowiem opisów pomieszczeń, otoczenia, nie ma tła, które zwykle autorzy przedstawiają zanim na dobre zacznie się scena. Nie wiemy jak wyglądają bohaterowie, do końca nie zdajemy sobie sprawy jakimi motywami się kierują (choć zapiski Kady wiele wnoszą do oceny jej charakteru). Sami musimy, niczym puzzle, składać poszczególne części fabuły.

Książkę niezwykle szybko się czyta. Mimo 579 stron, wystarczy jeden dzień, żeby przebrnąć przez całość. Ja się tak nie spieszyłam. Wolałam delektować treścią :-)  

Nie sposób też nie wspomnieć o wydaniu. Z czystym sumieniem mogę dać mu 10/10. Twarda okładka, przykuwająca wzrok obwoluta, mnóstwa niesamowitych grafik. Wydawnictwu zależało, by polska edycja wyglądała tak jak oryginalna. I rzeczywiście, prezentuje się świetnie!

Jeśli macie ochotę na niezwykłą książkę, w której napięcie wzrasta z każdą stroną, a zwrotów akcji nie brakuje "Illuminae" jest strzałem w dziesiątkę. Ja pewnie jeszcze nie raz do niej wrócę i mam nadzieję, że część 2 "Gemina" również zagości na półkach polskich księgarń, zwłaszcza, że ta historia jeszcze się nie skończyła...

Pogodowo lipiec idealnie nadawał się do zakopania pod kocem i czytania książek. Pewnie dlatego udało mi się przeczytać ich 15 - niestety nie wszystkie dałam radę zrecenzować. Sierpień, jak widać za oknami szykuje się upalny, ale to nie powód, żeby przestać czytać. Można wyjść z książką na plażę,

To mój pierwszy pełny miesiąc pisania bloga. Dziękuję każdemu, kto czyta moje posty. Dzięki temu wiem, że warto robić to dalej i nie ustawać w propagowaniu czytelnictwa pod każdą długością i szerokością geograficzną :-) W podsumowaniach każdego miesiąca będę przypominać książki, które podobały mi się najbardziej, a potem te, które nie przypadły mi do gustu. 

Mój osobisty nr 1 lipca to "Zapach domów innych ludzi" Bonnie Sue-Hitchcock. Napisaną przez dojrzałą debiutantkę książkę o Alasce i zwykłych problemach nastolatków potraktowanych z niezwykłej perspektywy pamiętam do dziś i wątpię bym mogła o niej zapomniała. Kto jeszcze jej nie czytał, mocno zachęcam.


Nr 2 to "Wymyśliłam cię" Francesci Zappa o dziewczynie chorej na schizofrenię paranoidalną, której codzienne zmagania z chorobą zostały przedstawione w prosty sposób, bez medycznej gadaniny, dzięki czemu z łatwością można było wczuć się w sytuację bohaterki.

Na podium zmieściły się jeszcze "Dzikie serca" Suzanne Young. Opowieść o nastolatce z oddaniem opiekującą się chorym braciszkiem nie jest typowym młodzieżowym czytadłem, a mądrą historią o dojrzewaniu i odpowiedzialności.

Na drugim biegunie znalazła się nowa powieść Pauli Hawkins. "Zapisane w wodzie" nie dostarczyły mi tylu wrażeń, ilu spodziewałam się znaleźć. Książkę przeczytałam, bo nie lubię zostawiać żadnej w połowie, ale nie ukrywam, że nieco męczyłam się przy tej pozycji.

PS. Zdjęcia poglądowe zachęcające do czytania zawsze i wszędzie. I trochę moich wakacyjnych wspomnień, bo tegoroczny urlop jeszcze przede mną.

A Wam jaka książka przeczytana w lipcu najbardziej przypadła do gustu i dlaczego? Zostawiajcie komentarze, pozdrawiam :-)