Dziś przychodzę do Was z zapowiedziami książek na grudzień. Zbliżają się święta, więc książka będzie idealnym prezentem, jaki można podarować. Dziś nieco zróżnicowane gatunkowo zapowiedzi. Czy któraś z propozycji wpadła Wam w oko?

(Nie mogłam się powstrzymać przed umieszczeniem jednej pozycji mającej premierę właśnie dziś  - szykuje się ciekawa książka!) 

Pierwsza propozycja na pewno przypadnie do gustu fanom Gwiezdnych Wojen. Tuż przed premierą kolejnej części sagi "Ostatni Jedi" Społeczny Instytut Wydawniczy Znak prezentuje "Pamiętnik księżniczki", czyli przemyślenia młodej Carrie Fisher, kiedy w 1977 roku znajdowała się na planie filmowym podczas kręcenia pierwszej trylogii. Fisher pisze o Lei, o romansie z Harrisonem Fordem, popularności, jaką przyniosła jej rola. Fakt, że samej Carrie nie ma już na świecie sprawia, że książka staje się wspaniałym jej wspomnieniem.

data premiery: 06.12.2017

wydawnictwo: Społeczny Instytut Wydawniczy Znak

ilość stron: 288

To pozycja, na którą czeka wielu czytelników. Prezentowana jako połączenie mrocznego urban fantasy z thrillerem paranormalnym i komedią stanowi dość intrygującą zapowiedź. Myfanwy Thomas obudziła się w londyńskim parku otoczona martwymi ciałami. Nie pamięta nic, dlatego jest zmuszona ufać wskazówkom zostawionym przez poprzedniczkę. Dowiaduje się, że jest Wieżą, wysoko postawionym członkiem organizacji chroniącej świat przed nadnaturalnymi zagrożeniami. Ktoś z organizacji pragnie jednak jej śmierci. "Archiwum Checquy. Tom 1. Wieża" to debiut Daniela O'Malleya. Czy udany? Przekonajcie się sami. 

data premiery: 29.11.2017

wydawnictwo: Papierowy księżyc

ilość stron: 564

Roger Federer to tenisista wszechczasów. Już dziś, chociaż zawodnik nie zawiesił jeszcze rakiety na kołku można powiedzieć, że stał się legendą. Król Wimbledonu, 19-krotny zwycięzca turniejów Wielkiego Szlema. Dla wszystkich fanów tenisa ta książka będzie wspaniałym prezentem. W biografii "Roger Federer. Geniusz przy pracy" Marka Hodkinsona będzie można znaleźć wszystkie informacje o tym niezwykłym sportowcu.

data premiery: 07.12.2017
wydawnictwo: Wydawnictwo SQN
ilość stron: 272

"Królowie plagiatu" Romana Cupała to nie zwykła pozycja. Futurystyczna wizja państwa polskiego, w którym rządzi ojciec narodu szczególnie sprzyjający kościelnym władzom. Ich rządy opierają się na naciskach i podporządkowaniu. Ta rzeczywistość ma wpływ na uczelnie, które przestały kształcić samodzielnie myślących ludzi. Jedynie Ona ma siłę przeciwstawić się temu co się dzieje, wspierana przez rosyjskich imigrantów. Brzmi niebezpiecznie? Kontrowersyjnie?

data premiery: 06.12.2017
wydawnictwo: Novae Res
ilość stron: 344

Książką "Cydr z Rosie" Laurie Lee przenosi czytelników w czasy po I wojnie światowej do małej angielskiej wioski, w której w otoczeniu licznego rodzeństwa dorastał autor. Lee odmalowuje Anglię tamtych czasów, dziś zapomnianą i właściwie nieistniejącą. Dzięki niej możemy przekonać się jak wyglądało wiejskie życie w pierwszej połowie ubiegłego wieku.

data premiery: 04.12.2017
wydawnictwo: Wydawnictwo Zysk i S-ka
ilość stron: 296

Coś w sam raz dla młodszych czytelników. "No to lecimy" to już 12 odsłona Dziennika cwaniaczka Jeffa Kinney'a. I nadaje się na święta, bo główny bohater, Greg załamuje się na wieść o spędzeniu Bożego Narodzenia  w tropikach. Jak zwykle dużo szalonej zabawy, humoru i ciętych komentarzy.

data premiery: 07.12.2017
wydawnictwo: Wydawnictwo Nasza Księgarnia
ilość stron: 224



"Atlas tolkienowski" Davida Day'a to propozycja dla wszystkich fanów Śródziemia, tych początkujących i zaawansowanych. Można w nim znaleźć tablice systematyzujące najważniejsze wydarzenia w historii krainy, informacje o rasach, postaciach i miejscach. Nawet wybredny czytelnik znajdzie w nim coś dla siebie.

data premiery: 04.12.2017
wydawnictwo: Wydawnictwo Zysk i S-ka
ilość stron: 272


W 2001 roku Jeffrey Archer został skazany na cztery lata więzienia za krzywoprzysięstwo i utrudnianie pracy wymiaru sprawiedliwości. Ostatecznie za kratkami spędził dwa lata, które wykorzystał, a jakże, na pisanie. W "Dziennikach więziennych" opisał codzienne życie w więzieniu, panujące w nim procedury, kontakty z innymi osadzonymi.

data premiery: 06.12.2017
wydawnictwo: Dom Wydawniczy Rebis
ilość stron: 856



Szczerze mówiąc, prawdziwie obfitym w premiery będzie styczeń. Mimo wszystko mam nadzieję, że powyższe propozycje zainteresują Was albo Waszych bliskich. 

W najbliższym czasie będę miała okazję być na spotkaniach z wyjątkowymi pisarzami. I nie ukrywam, nie mogę się ich doczekać!

Na pewno kojarzycie książkę "13 powodów", na podstawie której powstał popularny serial o tym samym tytule. Jej autor zawita na chwilę do Polski, najpierw do Warszawy, potem do Poznania, gdzie będę miała okazję zobaczyć go, posłuchać, podetknąć jego nową pozycję "Światło" do podpisania i może zrobić pamiątkowe zdjęcie. Naprawdę jestem ciekawa co Jay Asher powie na temat swoich powieści.

Kilka dni później do Poznania zawita również Magdalena Witkiewicz, autorka m.in."Czereśnie zawsze muszą być dwie", której recenzję zamieściłam na blogu jakiś czas temu (http://ucztadladuszy.blogspot.com/2017/09/23-magdalena-witkiewicz-czeresnie.html). Teraz pisarka promuje najnowszą powieść, napisaną do spółki z Alkiem Rogozińskim "Pudełko z marzeniami". I tutaj mam nadzieję na ciekawe spotkanie, okraszone autografem i zdjęciem. 

Spodziewajcie się relacji z tych spotkań połączonych z recenzjami książek obu autorów!

Od pewnego czasu siedzę w kryminałach. Kiedyś zarzekałam się, że tego gatunku nie będę czytać, ale jak to bywa, nigdy nie mów nigdy. Póki co, nie przeczytałam jeszcze ich tyle, żeby stać się ekspertem, ale jakieś tam pojęcie już mam. Dlatego, kiedy poszłam do księgarni odebrać zupełnie inną książkę, wpadła mi w oczy tabliczka "książka z autografem", a obok leżał "Kelner" Przemysława Garczyńskiego stwierdziłam, że nie ma co się zastanawiać i wyjść ze sklepu z dwiema pozycjami, tak, żeby było co czytać. Poza tym, jeśli ma się wybór - wziąć książkę z autografem czy bez - to chyba nie ma większych wątpliwości, prawda?

Przemysław Garczyński pochodzi z Poznania. Możecie go kojarzyć za sprawą bloga 3telnik.pl, na który i ja dość często zaglądam. "Kelner" to jego pisarski debiut.

Akcja książki rozpoczyna się od znalezienia ciała człowieka, który, sądząc po ubiorze jest kibicem Legii Warszawa. Konsternacja. Wiecie, w Poznaniu, delikatnie rzecz ujmując, fani piłki nożnej, nie przepadają za swoimi odpowiednikami ze stolicy. Nic więc dziwnego, że policjanci z Komendy Wojewódzkiej traktują tę sprawę bardzo poważnie (nie, żeby inne olewali). Zwłaszcza, że zostaje im przydzielony kolega po fachu z Mazowsza. Co przyniesie wspólne śledztwo? Na jakie tropy wpadną funkcjonariusze i czy wszystkie doprowadzą ich do rozwiązania zagadki i ujęcia sprawcy?

Przeczytałam jednym tchem. Strony uciekały mi jedna za drugą i nawet nie zauważyłam kiedy dotarłam do ostatniej. Lekkie pióro autora jest niewątpliwą zaletą, pozwala skupić się na historii i oczami policjantów podążać tropem śledztwa. A to z dnia na dzień coraz bardziej się komplikuje i funkcjonariusze mają coraz większy orzech do zgryzienia, zwłaszcza, że opinia publiczna domaga się rezultatów.

Głównym bohaterem jest Jakub, ale fabuła nie jest skoncentrowana jedynie na nim. Czytelnik ma okazję poznać też innych funkcjonariuszy, bo podąża za rozwojem sytuacji i znajduje się zawsze tam, gdzie dzieje się akcja, niezależnie od tego, która z postaci przebywa w jej centrum.

Wyszedł chyba też ze mnie lokalny patriotyzm. Też mieszkam w Poznaniu i kiedy padały nazwy ulic, konkretne miejsca, które znam albo kojarzę, lekki uśmiech pojawiał mi się na ustach. Zwłaszcza, że dzięki temu mogłam sobie doskonale wyobrazić jak przebiegały sceny w książce. Wiem jak wygląda budynek Komendy Wojewódzkiej, stadion na ulicy Bułgarskiej, który pojawia się epizodycznie czy dworzec kolejowy. Jak widać, znajomość miasta pomaga też podczas czytania książek. Wówczas obrazy same pojawiają się w głowie.

Przemysław Garczyński pokazał, że kryminał wcale nie musi być opasłym tomem, żeby zawierać dobrą historię. Opowieść nie dłuży się, nie zawiera zbędnych wątków, toczy się pod dyktando głównej historii, a przy tym pozwala spojrzeć na pracę funkcjonariuszy od środka - czy rzeczywiście tak to wygląda, możemy się tylko domyślać.

 

Wiem, wiem, albo raczej domyślam się, że ta książka, opinie o niej i recenzje atakują Was z każdej strony, ale po prostu nie potrafię powstrzymać się przed dorzuceniem swoich trzech groszy do najnowszej powieści Tarryn Fisher "Ciemna strona". Już opis skutecznie przykuł moją uwagę, jednak dopiero kilka przeczytanych postów - na szczęście bez spoilerów, za co serdecznie dziękuję! - sprawiło, że sięgnęłam po nią wcześniej niż planowałam. 

Poznajemy Sennę, trzydziestotrzyletnią pisarkę, która w dniu swoich urodzin budzi się w nieznanym domu, pośrodku ogromnej pustki otoczona wszechogarniającą bielą śniegu. Kobieta nie pamięta jak się w nim znalazła. Nie wie, kto ją porwał, ani jakie miał motywy. Szybko jednak przekonuje się, że aby się wydostać musi zagłębić się we własną przeszłość i odkryć siebie sprzed lat. A biorąc pod uwagę wszystko, co przeszła, nie będzie to łatwe. 

Życie jest za krótkie, żeby ukrywać swoje wady. Zamiast tego ukrywam się więc ja.

Szczerze mówiąc, po zakończeniu książki miałam niezły mętlik w głowie. Autorka stworzyła historię, w której tak naprawdę każdy, wydawałoby się nieistotny szczegół, mógł mieć znaczenie dla rozwiązania zagadki i upragnionej wolności. Szafowała emocjami od samego początku, pozostawiając czytelnika w swoistym szoku po zakończeniu rozdziałów. Nie chcę za dużo pisać o fabule, żeby tym, którzy planują dopiero sięgnąć po tę pozycję, albo tym w trakcie lektury, nie zdradzać żadnych faktów, ale jedno co mogę napisać to - nie spodziewacie się, co czeka was na końcu. Doczekawszy tego momentu aż otworzyłam szeroko usta ze zdumienia, niewierząc w słowa, które mam przed oczami. 

Patrzyłam w sufit, zastanawiając się, jakie to uczucie trzymać czyjeś życie w dłoniach i obserwować, jak nam się wymyka, tak jak doświadczył tego Isaac.

Wielkim plusem książki są bohaterowie, niejednoznaczni, pod pozorami codzienności skrywający sekrety swojego życia. Prawdziwym motorem napędowym jest Senna, młoda kobieta mocno doświadczona przez los już od dzieciństwa. Największą jednak sympatię czułam do Isaaca, którego obecność nadała historii ciepła, zdecydowania i odrobiny mroku. 

Tarryn Fisher ukazała inną - mroczniejszą - stronę związków, relacji międzyludzkich i tworzących się, czasem przypadkowo, więzi, które, jak się potem okazuje, trwale spajają krańcowo odmienne istoty. Tak głęboko jak tylko się da wniknęła w psychikę swojej bohaterki przedstawiając ją z tej najlepszej, ale i najgorszej strony. Ta wielowymiarowość pozwala choć w niewielkim stopniu wczuć się w skomplikowaną sytuację Senny.

"Ciemna strona" to świetna książka dla miłośników gatunku. Ci na pewno będą usatysfakcjonowani, kiedy dotrą do ostatniej strony. Styl pisarki jest ciekawy, tam gdzie trzeba, podnosi napięcie, ale w większości zdaje się je tonować, co tylko wzmaga ciekawość. Kalejdoskop emocji obraca się w tak różne strony, że czasem trzeba sobie poukładać w głowie fabułę, żeby nie stracić głównego wątku. 

I wiecie, nie mam pojęcia, co siedzi w głowie pisarki, że stworzyła tak zwichrowaną książkę i nie będę się zastanawiała. Dla nas, czytelników, dobrze, że powstała.

Francesca Zappia debiutowała tytułem "Wymyśliłam cię", opowiadającą historię dziewczyny ze schizofrenią. O tym jak wartościowa to książka możecie przekonać się na blogu - 27 lipca zamieściłam jej recenzję (http://ucztadladuszy.blogspot.com/2017/07/francesca-zappia-wymysliam-cie.html). Tamta niezwykła historia przekonała mnie do autorki do tego stopnia, że nie wahałam się ani chwili, kiedy zobaczyłam jej kolejną powieść "Eliza i jej potwory".

W prologu poznajemy Elizę, główną bohaterką, która przedstawiając się z imienia i nazwiska, ma się za osobę niewartą uwagi. Chorobliwa nieśmiałość uniemożliwia jej zawarcie znajomości, przez co rówieśnicy uważają ją za dziwaczkę. W internecie funkcjonuje jako LadyKonstelacja, autorka popularnego webkomiksu "Morze Potworne", tam jest królową, której historię śledzą miliony czytelników. Zamknięta w sobie w rzeczywistości  i odważna w wirtualnym świecie Eliza musi przewartościować swoje zasady, kiedy poznaje Wallace, realnego i prawdziwego fana jej twórczości.


Pierwszoosobowa narracja pozwala dokładnie wczuć się w sytuację Elizy. Jako uczennica ostatniej klasy liceum stara się być niewidoczna, ubiera się i zachowuje tak, jakby miała wtopić się w tło. Uważa, że znajomości w szkole nie są jej potrzebne, bo ma dwójkę wirtualnych przyjaciół, którzy znają ją od podszewki. Stroni od ludzi, wszelkich zajęć, byle tylko móc zająć się tym, co sprawia jej największą przyjemność: rysowaniem komiksu. Historia przekazywana w Morzu Potwornym jest jej prawdziwym dziełem, czymś, z czego czuje się dumna, a fakt, że tak wiele osób czeka na kolejne odsłony komiksu tylko utwierdza ją w przekonaniu, że jest dobra w tym, co robi.


Pojawienie się Wallace'a zmienia podejście Elizy do życia. Mniej w nim tego wirtualnego świata, a więcej realnego. Powoli znika gdzieś nerd, jakim do tej pory była, otwiera się na świat i ludzi. Jej przemiana budzi podziw, ale jaką cenę przyjdzie zapłacić za skok na głęboką wodę?

Autorka po raz kolejny porusza ważny problem. Nie jest to choroba, ale życie "pomiędzy". Pomiędzy dwoma, tak różnymi światami, wśród których porusza się niemal każdy z nas. Jacy jesteśmy w rzeczywistości, co robimy, jak się zachowujemy i jak się to ma do naszej wirtualnej aktywności? Czy siadając przed ekranem komputera zmieniamy się, czy jesteśmy tacy sami? A może tam, gdzie nikt nie widzi nas twarzą w twarz, stajemy się odważniejsi, bardziej otwarci? Albo wręcz przeciwnie, chcemy się ukryć, wyciszyć, złagodnieć? Ważne jest chyba przy tym to, żeby nie popaść w skrajność.

Życie na cmentarzu? Nie, dziękuję. Życie na cmentarzu, na którym mieszkał Nik? Znacznie ciekawsza przygoda. 

Postawiłam sobie za punkt honoru przeczytać wszystkie książki Neila Gaimana. Jak na razie idzie mi całkiem nieźle, bo mam już za sobą cztery pozycje. I każda jest oryginalna, na swój własny sposób. Tym razem padło na "Księgę cmentarną", historię chłopca, którego rodzina została zamordowana, a on - całkiem żywy - trafił na pobliski cmentarz, gdzie jego mieszkańcy - całkiem martwi - zgadzają się sprawować nad nim opiekę. Nik dorasta więc w chyba najmniej sprzyjającym wychowaniu dziecka, ale tylko tam jest bezpieczny, bo ten, kto zabił jego bliskich, nie spocznie, póki nie pozbędzie się ostatniego żyjącego z rodziny. Chłopiec dorasta więc wśród duchów, których świat wydaje się niezmiernie ciekawy.

Już przy okazji recenzji "Koraliny" pisałam, że styl Gaimana jest jedyny i niepowtarzalny, przez co od razu można rozpoznać, że mamy do czynienia z jego dziełem. W "Księdze cmentarnej" zawarte jest wszystko, co wyróżnia pisarza: mroczny klimat, atmosfera czarno-białych filmów, nierzadko groza pomieszana z dobrym humorem. Gaiman w czystym wydaniu.

Nie wiem jaki cel przyświecał pisarzowi podczas pisania książki i czy miał znaczenie fakt, że czytałam ją w listopadzie, czyli miesiącu, w którym częściej odwiedza się cmentarze i częściej wspomina zmarłych, ale pomyślałam, że ta lektura idealnie nadaje się do oswajania dzieci z tematem miejsca, które z oczywistych względów wymaga powagi. Gaiman pokazał, że cmentarz nie musi budzić strachu i choć opisy przygód Nika mogą wywołać w dzieciach lekkie drżenie, jest to pozycja, która może pokazać jak ważne jest odwiedzanie tak ponurego, wydawałoby się miejsca. Zwłaszcza, że dla Nika Owensa to właśnie cmentarz był najbezpieczniejszy i dopiero za jego murami czekało zło.

Ale to nie jest tylko książka dla dzieci. Każdy, bez względu na wiek może zatopić się w historii, gdzie rządzą duchy, ciemne moce, wiedźmy i strachy, a zjawy opiekują się dzieckiem zapewniając mu wszystko, czego potrzebuje - nie tylko jedzenia czy ubioru, ciekawych opowieści również. Samo rozstrzygnięcie historii jest opisane bardzo plastycznie, wykorzystany jest chyba każdy bohater, który pojawił się wcześniej, przez co nie ma się wrażenie, że o kimś autor pisał na siłę. Zakończenie też daje sporo do myślenia.

Neil Gaiman świetnie przedstawił zmarłych. Mają oni swoje wady i zalety, dobre strony i przywary. Zachowują się normalnie i prowadząc nocny tryb egzystencji (słowo "życia" jakoś mi to nie pasowało) niewiele różnią się od tych, którzy mieszkają za murami cmentarza - też mają swoje sprawy do załatwienia. Jedyne czym dysponują w przeciwieństwie do żywych, to nieograniczonym zasobem czasu.

I ogromny plus Gaimanowi należy się za wspomnienie Krakowa. Nie wiem jak Wy, ale ja zawsze cieszę się, kiedy zagraniczni autorzy wspominają nasz kraj albo wplatają w fabułę Polaków. Naprawdę przyjemnie się wówczas czyta.

"Księga cmentarna" to doskonały przykład na to, że nie ma tematów dziwnych czy absurdalnych, których nie dałoby się opisać. Z tą myślą Was zostawiam i idę czytać "Nigdziebądź".  

Choć do Świąt Bożego Narodzenia jeszcze ponad miesiąc, wydawnictwa już serwują książki ze świątecznym motywem w tle. Dzięki temu już teraz można poczuć ich magię i wczuć się w atmosferę zbliżających się dni. 

Jedną z takich pozycji jest "Serce z piernika" Magdaleny Kordel, książka świeżutka jak piernik  wyjęty prosto z pieca. I równie ciepłą, ze słodką warstwą lukru, ale i  - tak jak w życiu - garścią goryczy. Główna bohaterka, Klementyna wychowuję córkę Dobrusię. Odwdzięcza się też babci Agacie za opiekę w dzieciństwie, opiekując się nią teraz. Młoda kobieta wciąż pamięta czasy, kiedy babcia pakowała walizkę i we dwie wyruszały przed siebie. Ale mistrzyni piernikowych wypieków chce zaoszczędzić dziecku podobnych przygód i kiedy Agata wydaje się znów szykować do drogi, wnuczka za wszelką cenę ją zatrzymać. Jednak przewrotny los sprawia, że to Klementyna wyrusza w podróż, która zmieni jej życie o sto osiemdziesiąt stopni. Tylko co ma z tym wspólnego kamienica z piernika?

Jeśli zapytacie czy historia opisana przez Magdalenę Kordel przybliża czytelnikowi Boże Narodzenie, to z czystym sumieniem mogę powiedzieć, że tak. Już od samego początku, mimo, że akcja rozpoczyna się w październiku, można poczuć zimową aurę, z padającym delikatnie śniegiem ubierającym ogołocone z liści gałęzie drzew w białą szatę, z lekkim mrozem czerwieniącym policzki tych, którzy powoli rozpoczęli przygotowania do najbardziej magicznego czasu w roku. Po tej lekturze naprawdę nabrałam wielkiej ochoty na wyciągnięcie z szafy bombek i zapalenia kolorowych lampek.

Wielkim atutem powieści są bohaterowie. Zarówno ci pierwszo, jak i drugoplanowi. Klementyna wyczarowuje atmosferę świąt, Dobrusia skrada serca swoją niewinnością, poczuciem humoru i ciętymi, jak na kilkulatkę ripostami, a Agata, z jej trudną przeszłością, porusza emocje w każdym calu. Kiedy schodzą z gór, życie małego miasteczka nie będzie już takie samo. Ani doktor Piotr, ani Julia czy Fela nie spodziewają się co przyniesie im ta trójka, a i one nie spodziewają się, w jaki sposób tych kilka osób wpłynie na ich postrzeganie świata.

Akcja leniwie płynie przez dni odliczane do 24 grudnia. Banalne problemy schodzą jednak na dalszy plan, przykrywane tymi poważniejszymi: cierpieniem odrzucenia, przemocą domową, powracającą przeszłością. Ale one wszystkie nikną, kiedy na drodze pojawiają się właściwi ludzie, którzy wyciągną pomocną dłoń, pokażą, że na świecie nie brakuje takich, co pokażą, że w obliczu nawarstwiających się problemów warto zwrócić się do nieznajomych.

Styl Magdaleny Kordel sprawia, że książkę połyka się w krótkim czasie. Opowieść nie nudzi się ani nie ciągnie, dzięki czemu czas przyjemnie płynie nad każdą kartką. Magia świątecznego okresu sączy się z prostej historii prostych ludzi. Nawet kiedy tego nie widać, dzieją się cuda, które w innym czasie pewnie nie miałyby miejsca.

Niech Duch Świąt już teraz będzie z Wami!

Jako "Forrest Gump" biegł dalej niż wszyscy, w "Cast Away" spędził długie tygodnie na bezludnej wyspie, w "Zielonej Mili" pilnował przestępców skazanych na śmierć. Odbierał maile od Meg Ryan w "Masz wiadomość", rozwiązywał nierozwiązywalne zagadki wcielając się w postać profesora Roberta Langdona na podstawie prozy Dana Browna. Jest nieprzeciętnym aktorem, miłośnikiem starych samochodów - na pewno słyszeliście o akcji z Fiatem 126p - ojcem czwórki dzieci, człowiekiem, którego uśmiech pozytywnie nastraja na resztę dnia.

O kim mowa? Tom Hanks, zdobywca dwóch Oskarów zabrał się za pisanie. I wydał książkę z opowiadaniami, którą uznałam za punkt honoru zrecenzować. W końcu, czego się nie robi dla ulubionego aktora?

Owszem, bałam się brać za tę książkę. Moda na piszących celebrytów sprawiła, że na rynku wydawniczym pojawiły się pozycje, które powinno się omijać szerokim łukiem, najlepiej z kijem, żeby przypadkowo ich palcem nie tknąć (o jednej pisałam całkiem niedawno). W tym przypadku wcale nie było tak, że nazwisko człowieka, którego talent aktorki podziwiam od lat znieczuliło mnie na krytycyzm. Postanowiłam rozprawić się z książką po swojemu, tak jak z każdą inną, której recenzja pojawia się na blogu - bez sentymentów. 

Tom w zadziwiająco prosty sposób przedstawia historie, które mogłyby zdarzyć się każdemu z nas. Jako narrator czasem wtapia się w tło, będąc świadkiem zdarzeń tak banalnych, że wydawałoby się nie wartych wspomnienia, czasem oddaje głos swoim bohaterom, którzy przeżywają wzloty i upadki i nie widzą w tym nic nadzwyczajnego. To niesamowite, że można znaleźć sens tam, gdzie paradoksalnie go nie ma. W tych niezwykłych opowiadaniach kryją się tajemnice, humor i cała gama emocji. Nie brakuje rodzinnych dramatów, powrotu do bolesnych wspomnień, budowania życia na nowo, a nawet wyprawy w kosmos. Bo przecież nawet to nie jest niemożliwe, prawda?

Ogromną zaletą książki jest przystępny język. Wprawdzie nie brakuje nazewnictwa typowego dla kultury amerykańskiej, ale w żaden sposób nie obniża to walorów poszczególnych opowiadań. Każde porusza inny problem, zagadnienie, sferę życia, autor nie skupia się na jednym, wybranym wątku, co sprawia, że nikt nie przyśnie czytając w kółko o tym samym. Niektóre są zaskakujące, w innych czytelnik sam może przewidzieć finał. Mnie najbardziej urzekło opowiadanie poprowadzone w formie scenariusza, który czytało się bardzo filmowo. Skąpe didaskalia pozwalały pobudzić wyobraźnię do działania i choć na chwilę przenieść się za ocean. A sama opowieść była tak bliska standardom dzieł ze srebrnego ekranu, że idealnie nadawałaby się do przeniesienia na ruchomy obraz.

To nie jest perfekcyjna książka, bo takiej w debiucie ciężko się spodziewać. Ale ma w sobie pewien urok, który można odnaleźć nawet jeśli nie jest się fanem Hanksa. Ja naprawdę przyjemnie spędziłam czas w towarzystwie stworzonych przez niego postaci i nie żałuję ani minuty spędzonej nad tą lekturą.

Postanowiłam spróbować coś zupełnie nie ze swojej bajki. Zaintrygowana opisem "Króla kier" i magiczną okładką, która niesamowicie przyciąga wzrok, przeczytałam debiutancką powieść Aleksandry Polak zapowiadającą serię Circus Lumos. 

Alicja jest zwykłą dziewczyną, niczym nie wyróżnia się z tłumu licealistek, ale raczej jej to nie przeszkadza. Ma wspaniałą przyjaciółkę Julię, chłopaka Maksa i poukładany świat. Wszystko zmienia się podczas jednej wizyty w tajemniczym cyrku, który nie wygląda jak ten znany z dzieciństwa. 

Zgodnie z zapowiedziami czytelnik miał wkroczyć w świat magii, przeżyć niesamowitą przygodę z ciekawymi bohaterami. I gdyby tak pozbyć się początku, może w jakimś stopniu opis odpowiadałby prawdzie. Szczerze mówiąc, wprowadzenie do całej historii jest nieco przydługawe. Kłopoty Alicji i jej rozterki można było skrócić o połowę. Opowieść nie straciłaby wtedy na atrakcyjności, a i tempo akcji mogłoby podskoczyć. Rozumiem jednak zabieg autorki. Chciała przedstawić bohaterkę, pokazać ją z każdej strony i niejako wprowadzić w świat, w którym przez przypadek się znalazła. Ale przez to pierwsza część opowiada raczej o typowych sprawach nastolatków, a nie skupia na fabule powieści, jaką czytelnik spodziewa się znaleźć.

Alicja to taki nieco drażniący typ. Niby jest główną bohaterką i wypadałoby ją polubić, ale jest naprawdę ciężko. Dziewczyna chwilami zachowuje się, jakby miała dwanaście lat i często, mimo powagi sytuacji, myśli jedynie o sobie. Jej ukochany to dżentelmen w każdym calu, ideał nie z tego świata, przez co wydaje się strasznie nierzeczywisty. Brakuje mu zwykłej ludzkiej niedoskonałości, co uwidacznia się zwłaszcza w sytuacjach, z których wychodzi niemalże bez szwanku. Alicja wzdycha do niego dniami i nocami, przez co momentami opowieść zmienia się w romantyczną sagę o wielkiej miłości. A magii nie ma w niej wiele.

Pomysł na książkę wydaje się niesamowity, ale wykonanie popsuło całą wizję. Zamiast walki o ludzkie dusze mamy romans dwojga nastolatków, zamiast emocji, gdzieś napoczęty naprędce temat. W oczy kłują niedokończone wątki, zmarnowany potencjał drugoplanowych postaci, pozostawiona sama sobie fabuła. Niewiele dowiadujemy się o bohaterze, który mógłby pociągnąć opowieść, jedynie w kilku scenach został przedstawiony jako dziwny staruszek o wielkiej mocy. Szkoda, że akurat on - podobno tak ważny w całej rozgrywce - został odsunięty na boczny tor.

Żeby jednak nie skreślać całości, książkę szybko się czyta dzięki wprowadzonej przez autorkę atmosferze. Nieco mroczny zimowy klimat świetnie wkomponował się w historię walki dobra ze złem, ale nie oszukujmy się, to za mało, żeby postawić ją w kategorii interesujących.

Czegoś po prostu zabrakło. Może to małe doświadczenie autorki, może nie w tę stronę poprowadzone wątki. Jeśli pisarka popracuje nad warsztatem, zrezygnuje z romansowej papki na rzecz magii przez duże M, kolejne tomy mogą wyglądać znacznie ciekawiej.

Gdzie się nie obejrzałam, tam pojawiała się tajemniczo wyglądająca okładka "Rdzy". Szczerze mówiąc, nie planowałam pisać recenzji tej książki, nie miałam nawet zamiaru jej czytać, ale złożyło się tak, a nie inaczej i dzięki koleżance w moje ręce trafił egzemplarz kolejnej książki pióra Jakuba Małeckiego.

Owszem, słyszałam o nim i gdzieś tam obiło mi się o uszy, że warto, że nie zmarnuję czasu, jeśli przeczytam coś jego autorstwa. "Rdza" to przykład, że trzeba czasem posłuchać podszeptów tych, którzy znają się na książkach. 

Akcja powieści dzieje się w dwóch płaszczyznach. Poznajemy siedmioletniego Szymona, który wraz z przyjacielem Budzikiem leniwie spędzają czas nieopodal torów kolejowych. W tamtym beztroskim czasie chłopiec nie wie jeszcze, że przeznaczenie postanowi okrutnie się z nim obejść i całkowicie zmienić jego życie. Tak samo jak sześćdziesiąt trzy lata wcześniej obeszło się z jego babcią, Tośką, wówczas kilkuletnią dziewczynką, która musi wyjechać z ciepłego, bezpiecznego domu i nauczyć się żyć w nowej, wojennej rzeczywistości. Losy tej dwójki łączą się w jedno, przez co muszą spróbować nawzajem się zrozumieć, choć wydaje się, że sami sobie tego nie ułatwiają. 

Prosty język, nierzadko kolokwialne zwroty nadają książce autentyczności. Autor nie epatuje wielkimi słowami, nie ubiera zdarzeń w poetyckie slogany, mające sprawić, że czytelnik zacznie rozpływać się nad kunsztem pisarza. Tu chodzi o historię, jej bohaterów, tak prostolinijnych, zwykłych i normalnych, że aż warto pochylić się nad ich losami. Dzięki temu widzimy jakie mają wady i zalety, że nie są kryształowi i każdy skrywa coś, co chciałby ukryć przed światem, ma taką cząstkę siebie, którą chciałby ukryć przed otoczeniem, ale nie zdołał oszukać czytelnika. 

Historia trudnej przyjaźni Szymona i Budzika kotłuje się przez lata, ale kiedy dochodzi do ostateczności, Szymon nie waha się ani chwili, żeby przyjść chłopakowi z pomocą. Życie nie obeszło się z Tośką łaskawie, o czym świadczy choćby brak dwóch palców u dłoni. Ale kobieta się nie poddaje, póki ma dla kogo żyć. A potem, jak już nie ma..., cóż, świat się dla niej nie zatrzyma. 

"Rdza" nie jest wielką historią o niezwykłych bohaterach. To zwykła historia o zwykłych ludziach, których spotykają zwykłe rzeczy. To może być historia o nas - kto wie, czy ktoś już nie zaczął jej spisywać.