Chodziliście do szkoły, w której hierarchia była tak wyraźnie określona, że nawet nauczyciele się do niej dostosowywali? A całe miasteczko doskonale wiedziało kto w okolicy rządzi? River właśnie trafiła do podobnego miejsca. Po kolejnej przeprowadzce zaczęła chodzić do liceum, w którym niepodzielnie panowało rodzeństwo Grace'ów - piętnastoletnia Summer i dwa lata starsza bliźnięta - Thalia i Fenrin. Nieodparty urok i tajemnice otaczające ich jak poranna mgła sprawiają, że każdy pragnie znaleźć się w orbicie zainteresowań któregokolwiek z trójki. Mało kto dostępuje tego zaszczytu, a jeśli dopnie swego, to i tak na krótko. Grace'owie bawią się ludźmi, a potem zostawiają jak zepsute zabawki, bez słowa wyjaśnienia.

O Grace'ach opowiada się różne historie. Głównie o czarach, bo patrząc na eteryczną postać Thalii, nie przychodzi do głowy nic innego. Tak jak wtedy kiedy słyszy się o niecodziennych zainteresowaniach Summer. Tylko tajemniczy Fenrin jakoś nie wpasowuje się w schemat.

River, tak jak wszystkie nastolatki marzy, żeby Grace'owie ją zauważyli. I kiedy wreszcie dostrzegają jej istnienie i zapraszają do swojego hermetycznego świata, dziewczyna ma zamiar wycisnąć z tej znajomości najwięcej ile się da. Nie przypuszcza tylko, jakie przyjaźń z rodzeństwem może mieć konsekwencje. 

Opis książki był tak magiczny, tajemniczy i zachęcający, że po prostu musiałam ją przeczytać. Ale teraz, świeżo po lekturze nie mogę powiedzieć, żeby powaliła mnie na kolana. Początkowa fascynacja szybko się ulotniła, a moje wyobrażenia twardo zderzyły się z ziemią. Po pierwsze, nie żywiłam ani cienia sympatii do głównej bohaterki. River to niczym niewyróżniająca się normalna nastolatka, z nieodkrytą tajemnicą w tle (i nawet zakończenie nie zmienia mojego o niej zdania). Potencjał tej postaci był naprawdę wielki, w zamian czytelnik dostał jakąś na siłę budowaną protagonistkę, która wierzy w niezwykłą aurę otaczającą Grace'ów i wiecznie doszukuje się w nich magii, jakby w tej znajomości to właśnie było dla niej najważniejsze.

Oni sami też nie wydawali się specjalnie wyjątkowi. Ot, zamożna rodzina z dużym domem i mnóstwem znajomości, której czasem przydarzają się dziwne wypadki. Szczerze mówiąc, żaden przedstawiciel klanu mnie nie zachwycił. Może ojciec wydawał się nieco enigmatyczny, ale właściwie niewiele więcej można o nim powiedzieć. Summer, Thalia i Fenrin mają opinię osób popularnych, a jednocześnie chowających za drzwiami wszystkie swoje sekrety, co czyni ich jeszcze bardziej atrakcyjnymi dla rówieśników. Dla mnie byli po prostu zwykłymi dzieciakami, które wykorzystywały zamieszanie wokół siebie i swojej rodziny. 

Nie mogę ocenić "Urok Grace'ów" wysoko. W pewnym momencie zaczęłam strasznie się męczyć podczas czytania. Z trudem dobrnęłam więc do końca. Nastawiłam się na ciekawą lekturę, niestety szybko musiałam obniżyć swoje oczekiwania. Nie twierdzę, że zmarnowałam czas, ale po raz drugi nie sięgnę po tę pozycję.