Uczta dla duszy

Właśnie dziś, 29 lipca przypada 65 rocznica opublikowania w Wielkiej Brytanii pierwszego tomu "Władcy pierścieni". Znacie? Na pewno. Albo czytaliście, albo oglądaliście, a może ani jedno, ani drugie, ale na pewno słyszeliście. Trylogia jest światowym fenomenem, sprzedanym w ponad 150 milionach egzemplarzy, ustępującym jedynie "Opowieści o dwóch miastach" Karola Dickensa. 

Ja czytałam wszystkie trzy części dwa razy, a film oglądałam tyle razy, że nie jestem w stanie zliczyć. "Władca pierścieni", razem z Harrym Potterem rozpoczęły moją wielką przygodę z fantastyką, która trwa do dziś. Owszem, czasem opisy stawały się nieco przydługawe, ale od czego jest wyobraźnia, prawda? Za to opisy przejścia przez Morię, bitwy o Helmowy Jar czy wniesienia Froda przez Sama na szczyt Góry Przeznaczenia sprawiają, że chce się po raz kolejny wrócić do Śródziemia i znów przeżywać przygody z czwórką dzielnych hobbitów, Gandalfem, Aragornem, Legolasem czy Gimlim. 

Pisaną przez 12 lat historię przetłumaczono na dziesiątki języków. I nie pomylił się C.S. Lewis mówiąc, że: "Dla nas, żyjących w paskudnym, zmaterializowanym i pozbawionym romantyzmu świecie możliwość powrotu dzięki tej książce do czasów heroicznych przygód, barwnych, przepysznych i wręcz bezwstydnie pięknych opowieści jest czymś niezwykle ważnym”. Świat stworzony przez Tolkiena do dziś budzi zachwyt - ilość kultur, języków skonstruowanych przez autora sprawia, że podziw dla Brytyjczyka jest jeszcze większy. 

Macie swoich ulubionych bohaterów? Z pewnością. Ja wprost przepadam za Peregrinem Tukiem i oczywiście Aragornem. Moją ulubioną krainą jest Rohan (domyślam się, że wielu woli Gondor, ale mnie ujęli Władcy koni), a negatywną postacią Saruman. 

Mogłabym długo pisać o "Władcy pierścieni" i pewnie bym się nie znudziła. Niektórzy z Was też tak mają, prawda? To tylko potwierdza, że są na świecie książki, które nie tylko łączą pokolenia, ale i zapisują się na coraz dłuższej liście pozycji mających legendarny charakter.

O "Cukierni pod Amorem" słyszałam już dawno, ale dopiero w ostatnim czasie zdecydowałam się na zakup całej trylogii. Szczerze mówiąc, nie wiedziałam, że teraz tak trudno zdobyć te książki! Okazało się bowiem, że po wpisaniu tytułu w wyszukiwarki popularnych księgarni internetowych, trylogia jest niedostępna. Ale dla chcącego nic trudnego. Poszperałam tu i tam i razem z wujkiem Google udało mi się znaleźć wszystkie trzy części. 

"Cukiernia pod Amorem. Zajezierscy" rozpoczyna sagę o Gutowie. Na pierwszych stronach poznajemy Celinę Hryć, jej najmłodszego syna Waldemara oraz wnuczkę Igę, która po zakończeniu kolejnego roku na studiach wraca do rodzinnego miasteczka, żeby pomóc krewnym w prowadzeniu tytułowej cukierni. W tym samym czasie na rynku w Gutowie prowadzone są wykopaliska archeologiczne. Obecni na miejscu archeologowie dokonują tajemniczego odkrycia. Czy Idze uda się rozwikłać rodzinną tajemnicę? I jaki sekret zawarty jest w odnalezionym pierścieniu?

Pierwszy tom trylogii od razu rzuca nas na głęboką wodę. Z jednej strony obserwujemy niełatwe zmagania Hryciów z niespodziewaną chorobą Celiny, ich walkę o utrzymanie cukierni, którą, jak się okaże, nie wszyscy członkowie rodu, traktują z równym sentymentem. Z drugiej zaś przenosimy się do dziewiętnastego wieku, do malowniczych dworków i historii ukrytych w rodzinnych zakamarkach.

Autorka na pierwszy plan wysuwa kobiety. To one stały się głównymi bohaterkami niezwykłej opowieści o miłości (również tej niespełnionej), sile, charcie ducha i marzeniach, które nie zawsze mają szansę się spełnić.

Serdecznie polecam tę pozycję tym, którzy uwielbiają (tak jak ja) rodzinne sagi, odkrywanie tajemnic i sekretów oraz przeplatanie historii współczesnej z dawnymi opowieściami. Książka Małgorzaty Gutowskiej  Adamczyk ma w sobie niepowtarzalny klimat, wciąga od pierwszej do ostatniej strony, dzięki czemu po jej odłożeniu aż chce się sięgnąć po kontynuację. A fakt, że najważniejsze role grają w tej historii kobiety, jeszcze bardziej przekonuje (przynajmniej mnie) do rozpoczęcia przygody z Gutowem.

Peyton ma metr osiemdziesiąt wzrostu. I ma problem. Ja, jako szczęśliwa posiadaczka aż piętnastu centymetrów mniej zupełnie nie zdawałam sobie sprawy z problemów, jakie mogą mieć wysokie dziewczyny. Pamiętam, że będąc młodszą zazdrościłam wyższym koleżankom, bo były takie smukłe, miały długie nogi i wyglądały naprawdę świetnie. Ale najwyraźniej nie zdawałam sobie sprawy, że posiadanie tych paru centymetrów więcej może mieć takie znaczenie. Nie mam problemu z kupowaniem ciuchów, butów, nikt nie pyta jak pogoda tam na górze i nie zadziera głowy, żeby musieć ze mną porozmawiać. 

A Peyton na każdym kroku musi walczyć z otoczeniem, który, niby tolerancyjne, dla wysokiej dziewczyny, nie ma litości. Jak na przykład znajomi z pracy, dla zabawy zakładających się z Peyton o to, że w ciągu pięciu minut od poznania chłopaka, ten ją pocałuje. Cóż, dla chcącego nic trudnego, prawda? A i obietnica wygranej dość nęcąca. Sytuacja komplikuje się, gdy ta sama podbija stawkę i poziom trudności zadania. Pomimo pojawiających się wątpliwości, Peyton zgadza się wziąć udział w kolejnym zakładzie. Tylko czy uda się jej znaleźć wyższego od siebie chłopaka, który umówi się z nią na trzy randki, a potem pójdzie z nią na bal maturalny?

Sytuacja nie jest łatwa, bo kandydatów można policzyć na palcach jednej ręki. Trzeba przyznać, że Peyton sprawia wrażenie, jakby rzuciła się z motyką na słońce, ale przecież zgodnie z Prawem Wysokich Dziewczyn "osobom powyżej metra osiemdziesięciu wzrostu zakazuje się randkowania z osobami poniżej metra siedemdziesięciu pięciu ". Gdyby to było takie łatwe do wprowadzenia...

"Jej wysokość P." pokaże Wam, że pewność siebie to pierwszy krok do realizacji założonych celów, a maszyna do szycia wcale nie musi okazać się tak archaicznym sprzętem, jak niektórzy myślą.Peyton udowadnia, że kompleksów można się pozbyć - co wcale nie jest łatwą sprawą i może zabrać mnóstwo czasu, ale warto.

Więcej nie zdradzę. Czytajcie, bo warto.

Ominęło mnie szaleństwo tureckiego serialu "Wspaniałe stulecie", ale kiedy przypałętała się książka o bohaterach tej popularnej sagi, postanowiłam, że przeczytam. Z racji, że nie wiedziałam prawie nic na temat produkcji, na punkcie której podobno szaleje wielu rodaków, nie miałam żadnych oczekiwań związanych z lekturą. 

Pewnie dlatego czytało mi się ją tak dobrze. 

Z miejsca polubiłam Hürrem. Pochodząca z Krymu dziewczyna o ognistych włosach jest pewna siebie, bezwzględna i zdeterminowana, bo wie, że tylko takie zachowanie pozwoli jej osiągnąć założony cel. A co nim jest? Wiadomo, że zemsta. Na początku powieści Hürrem jest jedną z wielu kobiet w haremie Sulejmana Wspaniałego, sułtana imperium osmańskiego. Ale biorąc pod uwagę jej charakter, ten stan rzeczy długo się nie utrzyma.

Autor lawiruje między bohaterami. Oprócz historii Hürrem, wplata opowieść o młodej wenecjance Julii i zakochanego w niej Abbasa, który ze względu na kolor skóry i wyznanie, nigdy nie będzie wystarczająco dobrym kandydatem dla córki możnego Antonio Gonzagi. Początkowe rozdziały traktujące o tej dwójce wkrótce stają się ważne dla rozwoju fabuły i pozostałych postaci. Nie mniej istotni w fabule są Ibrahim - wielki wezyr i przyjaciel Sulejmana, Gülbahar - matka Mustafy, pierworodnego Sulejmana czy Rüstem Pasza, który swoimi działaniami doprowadził do jednego z niezwykle ważnych dla fabuły wydarzeń. Ilość bohaterów nie jest jednak przytłaczająca, łatwo można zorientować się w powiązaniach między nimi, dzięki czemu nie traci się nic z historii.

Z racji, że czytałam powieść w wydaniu kieszonkowym, ilość stron przekraczająca 500 wydawała się dość spora, ale czytelna czcionka i przede wszystkim, fabuła, sprawiały, że opowieść w większości mi się nie dłużyła.

Polecam fanom tureckich opowieści, ale i tym, którzy mają ochotę oderwać się od codzienności i zagłębić w historie, które naszej kulturze są zupełnie obce. Ja spędziłam naprawdę przyjemne chwile przy tej pozycji i nie żałuję, że po nią sięgnęłam. 

Trochę mnie tu nie było, prawda? A nawet jeszcze dłużej, ale mam zamiar serdecznie Was przeprosić za nieobecność i wrócić. 

Kilka słów wyjaśnienia. Nie, nie próżnowałam przez ostatni rok. Od czasu ostatniej publikacji (w maju 2018!) wiele wydarzyło się w moim życiu. Po pierwsze, moje nazwisko pojawiło się w zbiorze opowiadań z okazji setnej rocznicy wybuchu Powstania Wielkopolskiego. Więcej możecie poczytać tu:https://kulturaupodstaw.pl/naczytnik-pobierz-i-czytaj/powstanie18-opowiadania-wielkopolan-antologia/.  Jestem bardzo dumna, że razem z siedemnastoma innymi autorami-amatorami mogłam brać udział w tym niezwykłym przedsięwzięciu i znaleźć się obok takich sław jak Sylwia Chutnik (fantastyczna babka, warsztaty pod jej okiem dały mi ogromnego kopa, za co wielkie dziękuję!), Przemysław Semczuk i Piotr Bojarski. Razem udało się stworzyć wspaniałą pozycję, z której już zawsze będę dumna - w końcu to mój debiut!

Ale nie poprzestałam na opowiadaniach. Zamiast pisaniem o czytanych książkach, zajęłam się pisaniem książek, co od dzieciństwa było moim marzeniem. Przez lata pisałam sobie do szuflady, a potem do folderu w komputerze, bojąc się, że jeśli kiedykolwiek ktoś przeczyta to, co napisałam, powie, że to gniot, a mi podetnie skrzydła. 

Na szczęście do odważnych świat należy. Zaparłam się rękoma i nogami, żeby skończyć zaczętą kilka tygodni wcześniej książkę. I wiecie co, udało się! Postawiłam ostatnią kropkę, dokonałam korekty i zrobiłam coś, czego przez lata unikałam. Pokazałam swoje dzieło światu. 

Co było dalej? Powiem Wam, ale w swoim czasie. 

Tymczasem wracam i choć pewnie będę publikować recenzje raz w tygodniu, postanawiam, że nie będę już milczała. Książki same się nie przeczytają, a o tych wartościowych naprawdę warto pisać. 

Pozdrawiam serdecznie!