Uczta dla duszy

Ta książka długo czekała, żebym się za nią wzięła. Może dlatego, że tytuł jakoś specjalnie mnie nie zachęcał. "Dzikie serca" kojarzyło mi się z typową literaturą młodzieżową, wiecie ona i on, najlepiej po przejściach, niespodziewanie na siebie wpadają i w miarę upływu czasu i przewracania kartek w książce, zakochują się w sobie. Okładka też taka zwykła, nierzucająca się w oczy, jakich wiele na rynku. Na szczęście przyszedł czas i odpowiedni moment, żeby zacząć czytać.

Niektórzy mają w życiu pod górkę. Tak jak Savannah, której matka dwa lata temu odeszła, a ojciec rozpił się i nie potrafił utrzymać w żadnej pracy na dłużej. Ale dziewczyna, mimo kłód rzucanych przez los pod nogi, nie pozwala rodzinie się rozpaść, bo ma dla kogo żyć. Sensem jej życia jest młodszy brat Evan, upośledzony umysłowo siedmiolatek. Troszczy się o niego jak może, przygotowuje mu jedzenie, pomaga z lekcjami, pilnuje, żeby umył zęby. I wbija swojemu byłemu chłopakowi ołówek w dłoń, za co karnie ląduje w Brooks Academy, szkoły dla wyrzutków, po tym jak ten wyśmiewał się z niewinnego chłopca.

Savvy się nie poddaje. Nawet wtedy, gdy patrząca na nią krzywym okiem ciotka próbuje przejąć opiekę nad Evanem, a Patrick, okrutny eks pała żądzą zemsty. W dodatku ojciec coraz poważniej zastanawia się czy nie oddać syna szwagierce, bo nie umie sobie z nim radzić i to jego obwinia za odejście żony. Dziewczyna z trudem łączy koniec z końcem, chociaż to nie do niej powinno należeć zamartwianie o to, czy lodówka nie jest pusta. Scala ten swój mały świat i chociaż wciąż pełno w nim dziur ma przecież dla kogo się starać.

W tych trudnych chwilach w życiu Savannah pojawia się Cameron, chłopak ze szkoły, który cierpliwie, krok po kroku, burzy jej mur nieustępliwości, braku zaufania, poczucia niesprawiedliwości. Chce udowodnić, że nie wszyscy ludzie są źli, a proszenie o pomoc nie jest niczym uwłaczającym. 

Historia wydawałoby się banalna. Na co dzień mnóstwo ludzi przeżywa podobne dramaty i nie afiszują się z tym przed całym światem. Może właśnie dlatego, że jest tak podobna, jest tak bardzo prawdziwa.

Autorka pokazuje nam jak wielka jest siła miłości, jak wiele człowiek jest w stanie oddać, jak wiele poświęcić dla najbliższych. Dla kogoś, kto jest dla nas światłem w tunelu i powodem, dla którego wstajemy rano z łóżka warto dać się zaszufladkować jako dziewczyna z "problemami z kontrolą gniewu". W końcu nie ma znaczenia jak będą cię postrzegać inni ludzi, skoro ci, na których najmocniej ci zależy wiedzą jaka/jaki jesteś naprawdę. 

Lektura "Dzikich serc" nie zajęła mi wiele czasu. Ciekawość losów Savannah, Camerona i Evana była tak silna, że odłożyłam na bok inne książki. I nie żałuję. Dzięki tej, wydawałoby się, zwykłej książce można odkryć jak ważne w naszym życiu jest poświęcenie się dla innej osoby. I uświadomienie sobie, że w ten sposób wcale nie musimy ograniczać siebie i własnych pragnień.

"Nigdy nie jesteśmy ani tak wspaniali, ani tak żałośni, jak się nam wydaje." 

Siedemnastoletnia Alex cierpi na schizofrenię paranoidalną. A więc garść faktów. Schizofrenia to przewlekła choroba, ryzyko zachorowania na nią wynosi 1%. Jest to choroba ludzi młodych, w równym stopniu dotyka kobiety jak i mężczyzn. Ponad połowa zachorowań zdarza się przed 30 rokiem życia. Może rozwijać się w ciągu kilku dni, tygodni albo lat. Do objawów należą urojenia i omamy, najczęściej słuchowe. Głosy, które słyszy schizofrenik komentują rzeczywistość, czasem mu rozkazują. Rzadziej pojawiają się omamy wzrokowe. Urojenia najczęściej mają charakter prześladowczy, choremu wydaje się, że jest śledzony lub podsłuchiwany. Podstawą leczenia są leki psychotyczne oraz terapia.

W wieku siedmiu lat w supermarkecie Alex poznaje tajemniczego Błękitnookiego. Chłopiec pomaga jej uwolnić zamknięte w klatce homary. Tylko czy istniał naprawdę, czy był jedynie wymysłem chorego umysłu bohaterki? To pytanie będzie ją prześladować przez wiele lat. 

Siedemnastoletnia Alex po wejściu do pomieszczenia zajmuje się kontrolą otoczenia. Sprawdza czy nigdzie nie ma radzieckich nadajników albo czyhających na nią nazistów. Fotografuje rzeczywistość, żeby potem sprawdzić czy to co zobaczyła, nie okazało się przywidzeniem (jak np. ochroniarze na dachu szkoły albo wąż pełzający pod sufitem). Chodzi do szkoły tylko dzięki terapeutce, która uznała, że kontakt z rówieśnikami będzie miał na dziewczynę dobry wpływ.
W nowym miejscu nikt nie wie o schizofrenii. Nie wie też Miles, którego oczy przed dziesięciu laty wryły się bohaterce głęboko w pamięć. Nie może jednak go zapytać czy pamięta tamten epizod, bo jeśli go tam nie było...

Alex oswaja swoją chorobą, walczy z nią codziennie, wygrywając małe bitwy o normalność. Na każdym kroku musi rozpoznać co jest prawdą, a co nie istnieje. Idzie jej coraz lepiej, chociaż zdarzają się jeszcze momenty, w których schizofrenia bierze górę. Dziewczyna bardzo się pilnuje, żeby nikt z nowych znajomych nie dowiedział się o jej tajemnicy, co nie jest łatwe kiedy widzi dwóch Milesów, w tym jednego Krwawego.

Choroby psychiczne nie są popularnym tematem w książkach. A choroby psychiczne wśród nastolatków pojawiają się jeszcze rzadziej (polecam "Głębia Challengera" Neala Shustermana). Autorka wyszła więc przed szereg pokazując, że umysł też może chorować, a psychika podlega takiemu samemu leczeniu jak ciało. I przedstawia historię Alex bez medycznych terminów, skomplikowanych opisów choroby, jej przebiegu, leczenia. Skupia się za to na osobowości głównej bohaterki, dziewczyny, która na pierwszy rzut oka wygląda jak tysiące innych nastolatek.
Choroba psychiczna nie wysuwa się na pierwszy plan, zmaganie się z nią też nie dominuje w treści książki, jest jednym z wątków, który, choć istotny, nie staje najważniejszym. Ważna jest Alex, jej próby oswojenia rzeczywistości, a nie choroba.

Szczerze mówiąc, to nie była książka, którą da się szybko zapomnieć. Większość młodzieżówek powiela schematy, co sprawia, że po kilku dniach jej treść niemal zupełnie wyparowuje z głowy. Z "Wymyśliłam cię" na pewno tak nie będzie. Kilka scen uderza jak obuchem w łeb i po ich przeczytaniu zostają jeszcze na długo. Ten trudny temat, podany w jednak przystępny sposób sprawił, że zaczęłam zgłębiać temat chorób psychicznych. I może właśnie o to autorce chodziło.

W oczekiwaniu na "Labirynt duchów", który w Polsce ukaże się w listopadzie, przeczytałam już piątą książkę Zafona w tym roku. W naszym kraju powieść ukazała się 8 lat temu nakładem Wydawnictwa MUZA. W Hiszpanii swoją premierę miała w 1999 roku. Sam Zafon mówi, że właśnie to dzieło darzy największym sentymentem ze wszystkich napisanych przez siebie książek. Jednocześnie jest to ostatnia z książek, które autor skierował do młodzieży.

Główny bohater Oscar jest zafascynowany architekturą Barcelony, szczególnie starymi, podupadającymi pałacykami. Kiedy wchodzi do jednego z nich, wydawałoby się opuszczonego budynku, przypadkowo kradnie zegarek właściciela. Skruszony wraca przyznać się do popełnienia niecnego czynu. Dzięki temu poznaje Germana i jego córkę Marinę. Dziewczyna od razu zdobywa jego sympatię. Nic dziwnego, że niemal codziennie, od razu po zakończeniu lekcji, Oscar melduje się w domu nowej przyjaciółki.
Oscar i Marina obserwują tajemniczą kobietę w czerni, która regularnie zjawia się na pobliskim cmentarzu. Śledząc ją, trafiają do oranżerii kryjącej tajemnice, o jakich nigdy im się nie śniło. Rosnąca ciekawość, w miarę upływu czasu, prowadzi ich do rozwiązania zagadki, a jednocześnie sprawia, że ich relacja staje się coraz bliższa. I choć Oscar do końca nie wie co drzemie w duszy Mariny, nie rezygnuje.

Mnie "Marina" aż tak bardzo nie przekonała. Mimo, że to właśnie w tej książce Zafon powoli zrywał z pisaniem dla młodego czytelnika i skupiał na starszym, zabrakło mi tutaj tej aury, jaka towarzyszyła poprzednim trzem powieściom. Owszem, historia - jak zwykle zresztą - od początku budzi zainteresowanie, wplatane w fabułę opowieści z przeszłości dodają suspensu, a główni bohaterowie z młodzieńczym entuzjazmem odnajdują kolejne puzzle, by połączyć je w obrazek. Może to przesyt stylem Zafona, niejaką przewidywalnością prowadzącą z punktu A do punktu B, podobieństwem bohaterów.

I nie, wcale nie twierdzę, że należy sobie tę książkę odpuścić. Może gdybym przeczytała ją w pierwszej kolejności, pisałabym same ochy i achy, tak jak w przypadku "Księcia Mgły". To tylko moje odczucia. 

Ale i tak nie mogę się doczekać "Labiryntu duchów".

Nie mamy wyboru w jakiej rodzinie przychodzimy na świat. Te dzieci też nie miały.

Ostatnio pochłonęła mnie seria z dyktatorami w tle. Najpierw były 2 tomy "Kobiet dyktatorów", potem "Ostatnie dni dyktatorów", teraz przyszedł czas na "Dzieci dyktatorów". 

Zanim zajęłam się lekturą musiałam zadać sobie kilka pytań. Zastanawiałam się czy ci wielcy przywódcy, którzy na co dzień podejmowali decyzje mogące wpłynąć na losy świata mieli czas, żeby zajmować się własnymi dziećmi, czy zrzucali odpowiedzialność na żony, matki, sztab opiekunek? Czy po wypełnieniu obowiązków państwowych znajdowali siły, żeby wychowywać potomków? I jakimi byli rodzicami? Skoro na co dzień nie stronili od przemocy i nierzadko podpisywali wyroki śmierci, byli zdolni do jakichkolwiek pozytywnych uczuć względem synów i córek?
Wreszcie, co mogło wyrosnąć z dzieci, które obcowały z despotą nieliczącym się z życiem setek ludzi? Jak to wpływało na ich codzienność, charakter, relacje z otoczeniem? Czy chłopcy i dziewczęta mający wszystko co dusza zapragnie potrafiły mierzyć się z normalnością?

Część z nich przyznawało się do spadku po swoich ojcach. Inni starali się odciąć od  przeszłości, żyć własnym życiem, z piętnem ojca nad głową. Ale jak to zrobić, kiedy świat nie zapomina o przeszłości i wciąż o nią oskarża, mimo, że nie przyłożyło się do niej palca, bo było się tylko dodatkiem do obrazu perfekcyjnego człowieka? Owszem, niektórzy potomkowie wykorzystywali swoją pozycję, popełniali czyny, za które zwykły obywatel trafiłby na długie lata do więzienia. Im zaś wszystko uchodziło na sucho. Czy był to efekt niewłaściwego wychowania? Pokazania, że władza to potęga? Trudno jednoznacznie stwierdzić. I lektura raczej nie odpowie nie te pytania. Za to pokaże jak to jednak dobrze się stało, że urodziliśmy się w miarę spokojnych czasach, w normalnych rodzinach.

Synowie Stalina nie zaznali dobroci ojca. Jeden zginął w obozie jenieckim, drugi zmagał się z alkoholizmem i chorobą psychiczną. Swietłana, urodzona w 1926 odziedziczyła po ojcu charakter, dorastała w dobrobycie niczym kremlowska księżniczka. To ją Stalin kochał najbardziej, tak bardzo, że zesłał jej kochanka do łagru. Dla ukochanej Eddy, Mussolini był wymagający, resztę dzieci zaniedbywał. Carmencita Franco mówiła o ojcu tylko z uwielbieniem. Li Na była najmłodsza z 10 potomków Mao Zedonga. W dzieciństwie nazywana laleczką do dziś jest wierna ideałom przywódcy Chin. W Rumunii, kiedy naród głodował Zoja Ceausescu miała wszystko, z wyjątkiem wolności. Młody Baszar Al-Asad nigdy nie był przygotowywany do przejęcia władzy. Nieśmiały i wycofany studiował okulistykę w Londynie. Kiedy jednak w wypadku samochodowym zginął jego brat Basil, musiał nauczyć się rządzić krajem. Kola Łukaszenka to trzeci syn Alaksandra. Tożsamość jego matki jest trzymana w tajemnicy. Chłopiec uczestniczy w paradach wojskowych, spotkaniach dyplomatycznych! (np. z prezydentem Armenii). Ale to naturalne - bo jak twierdzi prezydent Białorusi, w przyszłości imiennik ma go zastąpić.

To tylko kilka wybranych historii. W książce znajdziecie ich znacznie więcej. Historie potomków Pahlawiego, Bokassy czy Castro. Całą sagę o dynastii Kimów, która na dobre rozpanoszyła się w Korei Północnej. I przekonacie się, że bez względu na długość i szerokość geograficzną, wychowywanie się na szczytach władzy wcale nie jest spełnieniem marzeń o idealnym dzieciństwie. 

Mam niejasne wrażenie, że już kiedyś coś podobnego czytałam. Jeśli się nie mylę, podpowiedzcie, bo wydaje mi się, jakby historia opisana w "Lokatorce" gdzieś miała okazję się pojawić. Owszem, współczesne książki bazują na utartych schematach i naprawdę ciężko wymyślić cokolwiek oryginalnego, mimo to, czuję małe deja vu. A może po prostu przeczytałam za dużo książek?

Po tym przydługim wstępie, czas na recenzję. Emmę i Jane wiele łączy. Wygląd, traumatyczne przeżycia i wreszcie, mieszkanie przy Folgate Street 1, zaprojektowane przez ekscentrycznego architekta, z którym obie nawiązują specyficzną relację. Emmę i Jane różni jedno. Emma nie żyje, Jane tak.

Najpierw Emma, po czasie Jane wprowadzają się do specyficznego domu, którego twórca w umowie najmu przedstawił listę nakazów i zakazów w nim panujących. Ograniczenie rzeczy prywatnych do minimum (np. brak książek, bo uwaga mały spoiler: druk w książkach układa się niesymetrycznie!) to tylko jedna z dziwnych zasad panujących w swoistej fortecy, w której temperatura wody w prysznicu dostosowuje się upodobań korzystającego. Dla głównych bohaterek ograniczenia nie mają wielkiego znaczenia. Wręcz przeciwnie, są odskocznią od dotychczasowego życia, w którym obie doświadczyły przykrych zdarzeń. No i jest jeszcze przyjemny dodatek w postaci Edwarda Monkforda, przystojnego minimalisty i perfekcjonisty w jednym, do którego kobiety ciągną jak pszczoły do miodu. Tajemniczy właściciel zaczyna odgrywać w ich rzeczywistości coraz większą rolę.

Staram się nie sięgać po nowości od razu po ich ukazaniu. Wolę poczekać aż minie cały medialny szum i w spokoju skupić się na lekturze. Dzięki temu nie jestem już z każdej strony atakowana opiniami i bez żadnej presji z zewnątrz mogę wyrobić sobie własne zdanie na temat książki. Poza tym mam wielki uraz do nazywania "hitem" co drugiego thrillera psychologicznego, bo z reguły okazuje się, że z wielkiej chmury mały deszcz. I pozostaje niedosyt. Na szczęście (w przeciwieństwie do "Zapisane w wodzie" - recenzja na blogu) "Lokatorka" okazała się naprawdę dobra książką. Świetnie zbudowana akcja, wzrastające z każdą stroną emocje prowadzące do rozwiązania zagadki sprawiają, że można z czystym sumieniem zabrać się za czytanie w piątkowy wieczór i skończyć w sobotni poranek. Fabuła kręci się właściwie wokół trzech bohaterów, przy czym rozdziały pisane są z perspektywy Jane i Emmy. To ich opowieść prowadzi nas do poznania prawdy, która - jak to zwykle w takich książkach bywa - wcale nie jest taka oczywista. Ale wiecie, ja w ogóle się nie domyśliłam zakończenia, co można autorowi zapisać tylko na plus.

Trwają już prace nad ekranizacją książki. Reżyserią ma się zająć Ron Howard, twórca "Pięknego umysłu" czy "Kodu Leonarda da Vinci". 

Alaska to największy stan, z najmniejszą gęstością zaludnienia. To specyficzne terytorium, sąsiadujące z Kanadą i przez Cieśninę Beringa z Rosją, stało się częścią Stanów Zjednoczonych jako 49 stan. Pozornie dużo wiemy o Alasce, ale gdyby zapytać o szczegóły to byłoby chyba nieco gorzej. Czy wiedzieliście, że przez 84 dni w roku nie zachodzi tu słońce, a zima trwa 9 miesięcy? Albo, że Amerykanie mówią o nim Ostatnia Granica? Nieprzystępny klimat nie zachęca do odwiedzin, ale chyba warto, bo to jedno z niewielu miejsc na Ziemi, gdzie natura nadal ma przewagę nad człowiekiem.

Bonnie-Sue Hitchcock poprzez magię prostych słów prezentuje historię kilkorga młodych ludzi, którym rzeczywistość z konieczności nakazuje szybciej dorosnąć. Ich przeplatające się losy  pokazują jak trudne, skomplikowane i wymagające odwagi jest podejmowanie decyzji, które zaważą na dalszym życiu w momencie, kiedy o życiu tak naprawdę jeszcze niewiele wiadomo. 

Autorka nie oszczędza żadnego z bohaterów. Ruth zakochuje się i musi zmierzyć z konsekwencjami pierwszej miłości. Jedyne, czego pragnie Dora to spokoju, ale widmo powrotu ojca spędza jej sen z powiek. Hank w wieku siedemnastu lat musi wziąć odpowiedzialność za rodzinę, a Alyce zdecydować co jest dla niej najważniejsze - marzenia czy zobowiązania wobec ojca.

Akcja powieści płynie leniwie, niczym wody rzeki Jukon wijącej się przez całą długość stanu, mimo to, nie ma się wrażenia nudy. I choć problemy całej czwórki wydają się podobne do tych, z którymi muszą się mierzyć dzieciaki na całym świecie, tło historii sprawia, że czytelnik zaczyna kibicować, by ich zmagania skończyły się happy endem.

W pewnych momentach aż trudno uwierzyć, że ta książka to debiut 52-letniej Bonnie-Sue Hitchcock. Urodzona i wychowana na Alasce kobieta wydaje się rozumieć problemy nastolatków, ich budzącą się dojrzałość i rozumienie świata. To doskonały przykład, że na rozpoczęcie przygody z pisaniem nigdy nie jest za późno.

A na koniec spójrzcie na okładkę. Jeśli recenzja nie przekonała Was do sięgnięcia po tę książkę, to obrazek powyżej na pewno.

Allan Karlsson urodził się w 1905 roku i cały wiek później świętując setną rocznicę swoich urodzin, nie ma zamiaru spokojnie siedzieć w domu spokojnej starości i dmuchać świeczek na torcie w asyście takich samych jak on tetryków. Allan nie jest bowiem przyzwyczajony do spokoju. Jego życie to przeżytych dziesiątki niesamowitych i trudnych do uwierzenia historii, którymi można obdzielić niejednego człowieka. Nie oznacza to jednak, że teraz ów uroczy staruszek ma spocząć na laurach, skoro zew przygód ciągle wzywa.
 

"Stulatek, który wyskoczył przez okno i zniknął" nie jest może wybitnym dziełem, które zasługuje, by postawić je obok "Mistrza i Małgorzaty" czy "Pana Tadeusza". To nie jest literatura wysokich lotów, ale dostarcza solidnego grama rozrywki. Mamy zgraję nietuzinkowych bohaterów, słonia, depczącą po piętach policję, nieporadnych gangsterów, a pośród tego niebanalną historię życia głównego bohatera, który w ciągu stu lat zdążył spotkać się z największymi światowymi przywódcami, nauczyć jak wysadzać mosty i w kuriozalny sposób przyczynić do powstania najbardziej śmiercionośnej broni w historii ludzkości. Spryt i umiejętność wychodzenia z wydawałoby się, nawet beznadziejnych sytuacji, sprawiają, że Allana nie da się nie lubić. Jego pomysłowość, nieustający głód przygód i kompani, z którymi można konie kraść (historia studiów Benny'ego jest doprawdy powalająca!), sprawiają, że ciężko oderwać się od lektury. W wielu miejscach uśmiech sam pojawia się na ustach, a czytelnik nie może doczekać się ciągu dalszego, przekonując się, że to nie człowiek szuka kłopotów, a one go znajdują.

Z drugiej strony, gdyby zostawić tylko opowieść o życiu Allana, bez wplatania historii z tajemniczą walizką w tle, książka niewiele straciłaby na atrakcyjności. Podczas czytania czasem wydaje się, że fart bohaterów jest naciągnięty do granic możliwości, ale przy tak pozytywnym wydźwięku całej pozycji, autor chyba nie mógł postąpić inaczej. Mimo to, niektóre sytuacje wydają się nierealne.

Jeśli potrzebujecie choć na chwilę oderwać się od monotonnej rzeczywistości i przekonać się co stanie się kiedy człowiek wyznający zasadę "pewne jest tylko to, co jest, a co ma być to będzie" wkroczy w wir historii, "Stulatek..." okaże się dobrym rozwiązaniem. Owszem, momentami historia aż razi niedoróbkami, wprawiającymi w konsternację zwrotami akcji i prostym językiem, ale na niewymagającą rozrywkę nada się wprost idealnie. 

W maju i czerwcu uczestniczyłam w kursie pisarskim organizowanym przez Maszynę do Pisania (zainteresowanych odsyłam http://www.maszynadopisania.pl/). Kurs był prowadzony przez autorkę kryminałów Joannę Opiat-Bojarską. Przez kilka tygodni, co środę spotykaliśmy się w grupie pasjonatów pisania, by ćwiczyć warsztat, oceniać prace współuczestników, znajdować swoje mocne i słabe strony, by wreszcie pochwalić się własnoręcznie stworzonymi historiami. Kurs dał mi pozytywnego kopa, m.in. dzięki któremu zaczęłam pisać tego bloga i coraz poważniej myśleć, że i ja mogę napisać własną książkę i, że to nie jest takie nierealne, jak jeszcze kilka lat temu mi się wydawało. 

A niedługo potem, zachęcona przez jednego z uczestników kursu, zajrzałam do książki Katarzyny Bondy "Maszyna do pisania. Kurs kreatywnego pisania". Dla piszących, którzy tak jak ja marzą, żeby ich książka w niedalekiej przyszłości znalazła się w empikach, matrasach i innych merlinach to doskonała pozycja, by szlifować swój styl, krok po kroku uczyć się jak powstaje dzieło, nie zrażać się niepowodzeniami, uciszyć swojego wewnętrznego lenia i zabrać do ciężkiej pracy, bo jak twierdzi autorka "pisania, tak jak innych rzeczy, można się nauczyć". 

W środku można znaleźć wiele praktycznych rad i ćwiczeń rozwijających umiejętności pisarskie (niektóre każą złapać za długopis i kartkę, inne okazują się bardziej niekonwencjonalne), opis błędów, jakie popełnia początkujący pisarz i wyjaśnienie, jak starać ich unikać, jak ważna w całym procesie tworzenia jest podświadomość, gdzie szukać inspiracji (podpowiem Wam, że wszędzie, naprawdę wszędzie! - co z jednej strony jest fantastyczne, bo natchnienie może pojawić się podczas robienia zakupów czy wizyty u fryzjera, ale z drugiej przerażające, bo natchnienie może pojawić się naprawdę wszędzie!).

Bardzo duża część książki została poświęcona tworzeniu postaci, co wydaje się naturalne, bo od tego jak zostanie przedstawiony główny bohater zależy powodzenie postawionego sobie celu. Ważne jest określenie nie tylko wyglądu zewnętrznego, ale i cech charakteru, płci, wieku. To buduje całe tło, bo kiedy już pisarz podejmie decyzję co do wyboru protagonisty, reszta świata przedstawionego może pojawić się w mgnieniu oka. Dlatego nie można przespać pracy nad tym, kto ma poprowadzić akcję w tworzącym się dziele. 

Następne rozdziały dotyczą budowy świata przedstawionego, fabuły, budowania dialogów i pracy nad ostatecznym wyglądem tekstu, które jest żmudnym, ale satysfakcjonującym zajęciem dającym mnóstwo radości.

Na samym końcu potencjalny pisarz może zapoznać się z podpowiedziami doświadczonej autorki dotyczącymi wysłania swojego dzieła do wydawnictwa, podpisywania umowy czy pracy z redaktorem.

Szczerze polecam "Maszyna do pisania. Kurs kreatywnego pisania" każdemu kto kiedykolwiek pomyślał o pisaniu. Dla mnie to świetne teoretyczne uzupełnienie praktycznego kursu w Maszynie do Pisania, dla takich, którzy nigdy nie byli na podobnych zajęciach stanowi fantastyczną dawkę pouczających wskazówek, jakie należy konsekwentnie wdrożyć w swój system pracy, żeby książka miała szanse powstać.

I pamiętajcie: piszcie, piszcie i jeszcze raz piszcie. To klucz do sukcesu!

Pamiętacie "Dziewczynę z pociągu" Pauli Hawkins? Thriller psychologiczny polecany przez samego Kinga? Na podstawie książki powstał film o takim samym tytule. W skrócie, główna bohaterka, Rachel codziennie pokonuje tę samą trasę pociągiem dokładnie obserwując ludzi mieszkających w jednym z domów przy torach. Pewnego dnia dzieje się jednak coś, co na zawsze zmienia życie kobiety. Normalnie cud, miód i orzeszki. Hit, bestseller, prawa do wydania sprzedane do ponad 40 krajów, ekranizacja.
Filmu nie oglądałam, więc nie będę się na jego temat wypowiadać. Zabrałam się za to za książkę Mnie ta wydawnicza sensacja jednak nie zachwyciła. Wzięłam do ręki, przeczytałam, odłożyłam. I to by było na tyle. Nie czułam się zauroczona, nie było dreszczyku emocji, czekania z zapartym tchem na rozwój akcji. Nie potrafiłam znaleźć tych ochów i achów płynących z każdej strony internetu. Może nie poznałam się na geniuszu autorki? Może. Dlatego dałam jej drugą szansę i sięgnęłam po "Zapisane w wodzie".

Już na samym początku czytelnik musi przyzwyczaić się do opowiadania historii przez kilku różnych bohaterów. Nie jest trudno rozeznać się, kto jest kim i jaki może mieć udział w rozwinięciu akcji, ale ciężko przez to wciągnąć się w książkę, zwłaszcza, że niektóre rozdziały pisane są w narracji pierwszoosobowej, a inne z perspektywy narratora trzecioosobowego. Mnie to nieco przeszkadzało, ale inni mogą odnaleźć się w tym stylu.

O czym jest książka? Żeby nie zdradzać zbyt wiele z fabuły, Jules musi wrócić do Beckford, z którego uciekła przed przeszłością i starszą siostrą Nel, która z ową przeszłością ma wiele wspólnego. Wraca, żeby zaopiekować się Leną, swoją siostrzenicą, po tym jak Nel popełniła samobójstwo skacząc do zakola rzeki, zwanego Topieliskiem. Tylko czy przeszłość rzeczywiście wygląda tak, jak Jules ją zapamiętała? I czy naprawdę Nel zdecydowała się na taki desperacki krok i opuściła córkę?

Zachęcona opisem zaczęłam czytać i przygotowywałam na rozwinięcie akcji. Czekałam naprawdę długo, niemal do ostatnich stron. Przecież to thriller, tłumaczyłam sobie, musi się coś dziać. Paradoksalnie działo, ale zdawało mi się, że w książce więcej jest obyczajówki niż typowego thrillera. Zamiast więc obserwować pędzące na oślep zdarzenia i z zapartym tchem czekać na rozwój fabuły, czytelnik wkracza w świat wzajemnych rozterek bohaterów, ich wspomnień i rozmyślań. Po czym otrzymuje zakończenie, które z napięciem ma tyle wspólnego co wystygły talerz zupy. Trwa dosłownie parę stron i nie budzi większych emocji. Ot, zwykłe wyjaśnienie wypowiedziane podniesionym głosem, żadnego zwrotu akcji, zaskoczenia, uczucia wgniatania w fotel. Jedyne, co mnie pozytywnie zdziwiło to ostatnie zdanie, jednak to chyba za mało, żebym doceniła resztę.  

A co do samych bohaterów, długo zastanawiałam się, kogo osadzić w głównej roli. Może dlatego, że większość przedstawionych postaci wydaje się płytka, nijaka, albo po prostu niesympatyczna, trudno znaleźć swojego ulubieńca. Dla przykłady, mamy Jules, która prowadzi czytelnika po meandrach przeszłości i teraźniejszości, nieco zahukaną i zagubioną, w miarę upływu czasu coraz bardziej pewną siebie i swojej rodziny (tylko serio, po jednej rozmowie bohaterka nagle dochodzi do wniosku, że jednak się myliła i przez pół życia za swoje krzywdy obwiniała nie tę osobę?). Ewentualnie Lenę, antypatyczną nastolatkę, która wie więcej niż chce powiedzieć. Szczerze mówiąc, widziałam potencjał w Seanie, ale szybko okazał się tak samo miałki jak większość mieszkańców Beckford. Pewnie dlatego nie znalazłam nikogo kto mógłby logicznie poprowadzić historię. Zastanawiam się czy było to celowym zabiegiem autorki, by skupić się nie na ludziach, a opowieści. Jeśli tak, to chyba się jej nie udało, bo choć ta kręciła się nieśmiało wokół Nel, zahaczała o wiele pobocznych wątków, które zdawały się wtrącone na siłę (dla mnie np. sprawa z Katie).

Nie wiem jak ocenić tę pozycję. "Zapisane w wodzie" zostało entuzjastycznie przyjęte, natychmiast okrzyknięte hitem, ale chyba ktoś mocno je przecenił. Dlatego mocno się zastanowię, zanim zabiorę do czytania kolejnych dzieł Pauli Hawkins.