Uczta dla duszy

1 sierpnia w pamięci Polaków zawsze będzie związany z obchodami kolejnej rocznicy wybuchu Powstania Warszawskiego. Bohaterski zryw mieszkańców stolicy miał trwać kilka dni, walki trwały aż 63 dni. Powstańcy liczyli na pomoc aliantów, jednak ci nie przybyli z odsieczą. Słabo wyposażeni - niektórzy z walczących byli uzbrojeni jedynie w biało-czerwone opaski - naprzeciwko przeważających sił wroga, ale za to pełni determinacji i wiary w powodzenie akcji, powstańcy stanęli do nierównej walki z okupantem. 

W ciągu dwóch miesięcy poległo 16 tysięcy żołnierzy, liczba ofiar cywilnych do dziś nie jest znana. Szacunki oscylują wokół 150 - 200 tysięcy. Ponad pół miliona mieszkańców Warszawy zostało zmuszonych do opuszczeni swoich domów, zniszczono 25% zabudowy miasta. 

Doskonale znamy te liczby. Co roku przypominamy sobie o tych, którzy polegli i tych, którzy jeszcze żyją. Tych ostatnich jest coraz mniej. Jesteśmy więc ostatnim pokoleniem, które może porozmawiać z naocznymi świadkami tamtych wydarzeń. 

Musimy pamiętać o powstaniu, żeby przekazać dalej historię jego bohaterów. Jednym ze sposobów jest zapisanie wspomnień zarówno powstańców, jak i zwykłych mieszkańców stolicy - świadków sierpniowych i wrześniowych dni. Książka Magdy Łucyan to składające się z 9 rozdziałów wspomnienia młodych wówczas ludzi śniących o zwycięstwie nad wrogiem. "Powstańcy. Ostatni świadkowie walczącej Warszawy" przedstawia historie m.in. Pączka, Julka czy Jura. Opowiadają o pożegnaniu z rodzicami, codziennym ryzyku, stracie przyjaciół, przekazując ważne przesłanie: „Wolność nie jest dana raz na zawsze i trzeba o tym pamiętać”.   

Właśnie dziś, 29 lipca przypada 65 rocznica opublikowania w Wielkiej Brytanii pierwszego tomu "Władcy pierścieni". Znacie? Na pewno. Albo czytaliście, albo oglądaliście, a może ani jedno, ani drugie, ale na pewno słyszeliście. Trylogia jest światowym fenomenem, sprzedanym w ponad 150 milionach egzemplarzy, ustępującym jedynie "Opowieści o dwóch miastach" Karola Dickensa. 

Ja czytałam wszystkie trzy części dwa razy, a film oglądałam tyle razy, że nie jestem w stanie zliczyć. "Władca pierścieni", razem z Harrym Potterem rozpoczęły moją wielką przygodę z fantastyką, która trwa do dziś. Owszem, czasem opisy stawały się nieco przydługawe, ale od czego jest wyobraźnia, prawda? Za to opisy przejścia przez Morię, bitwy o Helmowy Jar czy wniesienia Froda przez Sama na szczyt Góry Przeznaczenia sprawiają, że chce się po raz kolejny wrócić do Śródziemia i znów przeżywać przygody z czwórką dzielnych hobbitów, Gandalfem, Aragornem, Legolasem czy Gimlim. 

Pisaną przez 12 lat historię przetłumaczono na dziesiątki języków. I nie pomylił się C.S. Lewis mówiąc, że: "Dla nas, żyjących w paskudnym, zmaterializowanym i pozbawionym romantyzmu świecie możliwość powrotu dzięki tej książce do czasów heroicznych przygód, barwnych, przepysznych i wręcz bezwstydnie pięknych opowieści jest czymś niezwykle ważnym”. Świat stworzony przez Tolkiena do dziś budzi zachwyt - ilość kultur, języków skonstruowanych przez autora sprawia, że podziw dla Brytyjczyka jest jeszcze większy. 

Macie swoich ulubionych bohaterów? Z pewnością. Ja wprost przepadam za Peregrinem Tukiem i oczywiście Aragornem. Moją ulubioną krainą jest Rohan (domyślam się, że wielu woli Gondor, ale mnie ujęli Władcy koni), a negatywną postacią Saruman. 

Mogłabym długo pisać o "Władcy pierścieni" i pewnie bym się nie znudziła. Niektórzy z Was też tak mają, prawda? To tylko potwierdza, że są na świecie książki, które nie tylko łączą pokolenia, ale i zapisują się na coraz dłuższej liście pozycji mających legendarny charakter.

O "Cukierni pod Amorem" słyszałam już dawno, ale dopiero w ostatnim czasie zdecydowałam się na zakup całej trylogii. Szczerze mówiąc, nie wiedziałam, że teraz tak trudno zdobyć te książki! Okazało się bowiem, że po wpisaniu tytułu w wyszukiwarki popularnych księgarni internetowych, trylogia jest niedostępna. Ale dla chcącego nic trudnego. Poszperałam tu i tam i razem z wujkiem Google udało mi się znaleźć wszystkie trzy części. 

"Cukiernia pod Amorem. Zajezierscy" rozpoczyna sagę o Gutowie. Na pierwszych stronach poznajemy Celinę Hryć, jej najmłodszego syna Waldemara oraz wnuczkę Igę, która po zakończeniu kolejnego roku na studiach wraca do rodzinnego miasteczka, żeby pomóc krewnym w prowadzeniu tytułowej cukierni. W tym samym czasie na rynku w Gutowie prowadzone są wykopaliska archeologiczne. Obecni na miejscu archeologowie dokonują tajemniczego odkrycia. Czy Idze uda się rozwikłać rodzinną tajemnicę? I jaki sekret zawarty jest w odnalezionym pierścieniu?

Pierwszy tom trylogii od razu rzuca nas na głęboką wodę. Z jednej strony obserwujemy niełatwe zmagania Hryciów z niespodziewaną chorobą Celiny, ich walkę o utrzymanie cukierni, którą, jak się okaże, nie wszyscy członkowie rodu, traktują z równym sentymentem. Z drugiej zaś przenosimy się do dziewiętnastego wieku, do malowniczych dworków i historii ukrytych w rodzinnych zakamarkach.

Autorka na pierwszy plan wysuwa kobiety. To one stały się głównymi bohaterkami niezwykłej opowieści o miłości (również tej niespełnionej), sile, charcie ducha i marzeniach, które nie zawsze mają szansę się spełnić.

Serdecznie polecam tę pozycję tym, którzy uwielbiają (tak jak ja) rodzinne sagi, odkrywanie tajemnic i sekretów oraz przeplatanie historii współczesnej z dawnymi opowieściami. Książka Małgorzaty Gutowskiej  Adamczyk ma w sobie niepowtarzalny klimat, wciąga od pierwszej do ostatniej strony, dzięki czemu po jej odłożeniu aż chce się sięgnąć po kontynuację. A fakt, że najważniejsze role grają w tej historii kobiety, jeszcze bardziej przekonuje (przynajmniej mnie) do rozpoczęcia przygody z Gutowem.

Peyton ma metr osiemdziesiąt wzrostu. I ma problem. Ja, jako szczęśliwa posiadaczka aż piętnastu centymetrów mniej zupełnie nie zdawałam sobie sprawy z problemów, jakie mogą mieć wysokie dziewczyny. Pamiętam, że będąc młodszą zazdrościłam wyższym koleżankom, bo były takie smukłe, miały długie nogi i wyglądały naprawdę świetnie. Ale najwyraźniej nie zdawałam sobie sprawy, że posiadanie tych paru centymetrów więcej może mieć takie znaczenie. Nie mam problemu z kupowaniem ciuchów, butów, nikt nie pyta jak pogoda tam na górze i nie zadziera głowy, żeby musieć ze mną porozmawiać. 

A Peyton na każdym kroku musi walczyć z otoczeniem, który, niby tolerancyjne, dla wysokiej dziewczyny, nie ma litości. Jak na przykład znajomi z pracy, dla zabawy zakładających się z Peyton o to, że w ciągu pięciu minut od poznania chłopaka, ten ją pocałuje. Cóż, dla chcącego nic trudnego, prawda? A i obietnica wygranej dość nęcąca. Sytuacja komplikuje się, gdy ta sama podbija stawkę i poziom trudności zadania. Pomimo pojawiających się wątpliwości, Peyton zgadza się wziąć udział w kolejnym zakładzie. Tylko czy uda się jej znaleźć wyższego od siebie chłopaka, który umówi się z nią na trzy randki, a potem pójdzie z nią na bal maturalny?

Sytuacja nie jest łatwa, bo kandydatów można policzyć na palcach jednej ręki. Trzeba przyznać, że Peyton sprawia wrażenie, jakby rzuciła się z motyką na słońce, ale przecież zgodnie z Prawem Wysokich Dziewczyn "osobom powyżej metra osiemdziesięciu wzrostu zakazuje się randkowania z osobami poniżej metra siedemdziesięciu pięciu ". Gdyby to było takie łatwe do wprowadzenia...

"Jej wysokość P." pokaże Wam, że pewność siebie to pierwszy krok do realizacji założonych celów, a maszyna do szycia wcale nie musi okazać się tak archaicznym sprzętem, jak niektórzy myślą.Peyton udowadnia, że kompleksów można się pozbyć - co wcale nie jest łatwą sprawą i może zabrać mnóstwo czasu, ale warto.

Więcej nie zdradzę. Czytajcie, bo warto.

Ominęło mnie szaleństwo tureckiego serialu "Wspaniałe stulecie", ale kiedy przypałętała się książka o bohaterach tej popularnej sagi, postanowiłam, że przeczytam. Z racji, że nie wiedziałam prawie nic na temat produkcji, na punkcie której podobno szaleje wielu rodaków, nie miałam żadnych oczekiwań związanych z lekturą. 

Pewnie dlatego czytało mi się ją tak dobrze. 

Z miejsca polubiłam Hürrem. Pochodząca z Krymu dziewczyna o ognistych włosach jest pewna siebie, bezwzględna i zdeterminowana, bo wie, że tylko takie zachowanie pozwoli jej osiągnąć założony cel. A co nim jest? Wiadomo, że zemsta. Na początku powieści Hürrem jest jedną z wielu kobiet w haremie Sulejmana Wspaniałego, sułtana imperium osmańskiego. Ale biorąc pod uwagę jej charakter, ten stan rzeczy długo się nie utrzyma.

Autor lawiruje między bohaterami. Oprócz historii Hürrem, wplata opowieść o młodej wenecjance Julii i zakochanego w niej Abbasa, który ze względu na kolor skóry i wyznanie, nigdy nie będzie wystarczająco dobrym kandydatem dla córki możnego Antonio Gonzagi. Początkowe rozdziały traktujące o tej dwójce wkrótce stają się ważne dla rozwoju fabuły i pozostałych postaci. Nie mniej istotni w fabule są Ibrahim - wielki wezyr i przyjaciel Sulejmana, Gülbahar - matka Mustafy, pierworodnego Sulejmana czy Rüstem Pasza, który swoimi działaniami doprowadził do jednego z niezwykle ważnych dla fabuły wydarzeń. Ilość bohaterów nie jest jednak przytłaczająca, łatwo można zorientować się w powiązaniach między nimi, dzięki czemu nie traci się nic z historii.

Z racji, że czytałam powieść w wydaniu kieszonkowym, ilość stron przekraczająca 500 wydawała się dość spora, ale czytelna czcionka i przede wszystkim, fabuła, sprawiały, że opowieść w większości mi się nie dłużyła.

Polecam fanom tureckich opowieści, ale i tym, którzy mają ochotę oderwać się od codzienności i zagłębić w historie, które naszej kulturze są zupełnie obce. Ja spędziłam naprawdę przyjemne chwile przy tej pozycji i nie żałuję, że po nią sięgnęłam. 

Trochę mnie tu nie było, prawda? A nawet jeszcze dłużej, ale mam zamiar serdecznie Was przeprosić za nieobecność i wrócić. 

Kilka słów wyjaśnienia. Nie, nie próżnowałam przez ostatni rok. Od czasu ostatniej publikacji (w maju 2018!) wiele wydarzyło się w moim życiu. Po pierwsze, moje nazwisko pojawiło się w zbiorze opowiadań z okazji setnej rocznicy wybuchu Powstania Wielkopolskiego. Więcej możecie poczytać tu:https://kulturaupodstaw.pl/naczytnik-pobierz-i-czytaj/powstanie18-opowiadania-wielkopolan-antologia/.  Jestem bardzo dumna, że razem z siedemnastoma innymi autorami-amatorami mogłam brać udział w tym niezwykłym przedsięwzięciu i znaleźć się obok takich sław jak Sylwia Chutnik (fantastyczna babka, warsztaty pod jej okiem dały mi ogromnego kopa, za co wielkie dziękuję!), Przemysław Semczuk i Piotr Bojarski. Razem udało się stworzyć wspaniałą pozycję, z której już zawsze będę dumna - w końcu to mój debiut!

Ale nie poprzestałam na opowiadaniach. Zamiast pisaniem o czytanych książkach, zajęłam się pisaniem książek, co od dzieciństwa było moim marzeniem. Przez lata pisałam sobie do szuflady, a potem do folderu w komputerze, bojąc się, że jeśli kiedykolwiek ktoś przeczyta to, co napisałam, powie, że to gniot, a mi podetnie skrzydła. 

Na szczęście do odważnych świat należy. Zaparłam się rękoma i nogami, żeby skończyć zaczętą kilka tygodni wcześniej książkę. I wiecie co, udało się! Postawiłam ostatnią kropkę, dokonałam korekty i zrobiłam coś, czego przez lata unikałam. Pokazałam swoje dzieło światu. 

Co było dalej? Powiem Wam, ale w swoim czasie. 

Tymczasem wracam i choć pewnie będę publikować recenzje raz w tygodniu, postanawiam, że nie będę już milczała. Książki same się nie przeczytają, a o tych wartościowych naprawdę warto pisać. 

Pozdrawiam serdecznie!

To trzecie książka Krystyny Mirek, którą mam okazję czytać. I na pewno nie ostatnia. Styl autorki ma w sobie coś, co przyciąga mnie z każdym słowem. Niby opowiada swoje historie w prostych słowach, ale całość tak dobrze skonstruowana, że powieść czyta się jednym tchem.

Główną bohaterką "Pojedynku uczuć" jest Maja, młoda kobieta, matka i partnerka, która chciałaby być żoną, nie tylko po to, żeby nie musieć martwić się comiesięcznymi rachunkami za media i spłatą rat za kredyt we frankach. Widać, że ciężko jej, kiedy Adam mówi, że to jej mieszkanie, jej dziecko i kiedy musi dokładać się do domowych wydatków. A wszystko byłoby takie łatwe, gdyby byli małżeństwem.

Ale nie są i chyba nie będą...

W pracy sprawy nie przedstawiają się lepiej. Maja pracuje jako sekretarka w firmie produkującej soki, ale każdego dnia podąża do niej z duszą na ramieniu. Szef, Leon Burski to - wybaczcie stwierdzenie, ale nie potrafię inaczej - szuja, jakich mało. Mężczyzna wymaga niemal stałej dyspozycyjności i całkowitego oddania pracy. Nie liczy się z uczuciami swoich podwładnych, dla niego ważny jest tylko zysk. Mężczyzna do tego stopnia jest pochłonięty firmą, że nie zauważył momentu, w którym oddalił się od rodziny. Żona odeszła, synowie się nie odzywają, ale pan prezes nie przejmuje się zamieszaniem w życiu prywatnym, dopóki w zawodowym wszystko idzie po jego myśli.

Problem pojawia się, gdy do gry wchodzi nowy właściciel, który wykupił akcje na giełdzie. Pod Burskim pali się grunt. I nie tylko pod nim. W związku ze zmianami w firmie, rykoszetem obrywa Maja. Kobieta z dnia na dzień zostaje z niczym, sama z małym synkiem i chorą mamą, która potrzebuje opieki. Załamana Maja przysięga sobie, że nigdy nie zaufa żadnemu prezesowi i żeby mieć święty spokój, weźmie sobie faceta hydraulika.

"Pojedynek uczuć" to historia, która może spotkać każdego z nas. Prosta, nieskomplikowana,a przy tym naprawdę ciekawa i urzekająca. Od początku solidaryzowałam się z Majką, i w starciu z szefem i siostrą uważającą się za pępek świata. Bohaterka budzi wielką sympatię, tak samo jak Szymon, którego poznajemy w dalszej części książki.

Autorka ma niezwykle lekkie pióro. Jej powieści czyta się jednym tchem, ja nie potrafiłam się oderwać, zanim nie doczytałam do końca kolejnej świetnej opowieści. Za tę łatwość, jaką porusza czytelnika, Pani Krystynie należą się wielkie brawa. Jestem pewna, że to nie jest moje ostatnie z nią spotkanie i już nie mogę doczekać się następnej książki.

Ile trwa 180 sekund? Prosta odpowiedź, to tylko trzy minuty. A ile trwają trzy minuty i co mogą w życiu zmienić? 

Na pytanie, ile trwa chwila, ktoś kiedyś powiedział, że to zależy, po której stronie drzwi łazienki stoisz. Czy w ogóle zdajemy sobie sprawę z upływu czasu? Ile sekund, minut, godzin marnujemy spędzając czas w internecie, przeglądając kolejne bezsensowne portale, strony, artykuły, które nic nie wnoszą do naszego życia? Gdyby policzyć ile rzeczywiście dziennie przeskakujemy z jednej strony  na drugą, wyszłyby z tego kosmiczne ilości, prawda? Wiem, czasem nie da się inaczej, bo wymaga tego praca, obowiązki. Ale trzeba przyznać, że nierzadko, z własnej woli bezmyślnie przeglądamy internet, oglądamy telewizję, a potem i tak nic z tego nie pamiętamy. 

Niestety, tych zmarnowanych chwil nie da się odzyskać. Nie będzie nam dane do nich wrócić i wykorzystać w zupełnie inny sposób.

Allison nie chce wracać do przeszłości, bo wspomnienia sprawiają ból. Jest nieufna wobec ludzi, bo ci zawiedli ją tak wiele razy, że boi się komukolwiek powierzyć swoje tajemnice. Nawet wobec swojego adopcyjnego ojca jest wycofana i ostrożna. Jedyną osobą, którą "toleruje" jest jej przyjaciółka Steffi, która, tak jak ona, wychowała się w systemie opieki społecznej. Tyle, że Steffi mieszka na drugim końcu kraju i dziewczyny nie widzą się zbyt często.

Pewnego dnia Allison znajduje się we właściwym czasie i miejscu, by przypadek odmienił jej życie. Eksperyment społeczny, w którym brała udział sprawił, że dziewczyna zaczęła inaczej spoglądać na rzeczywistość. Od tego momentu, powoli, ale skutecznie Allison wychodzi ze swojej skorupy, otwiera się na ludzi, nowe doznania, uczucia, których dotąd nie doświadczała.

Niby prosta opowieść, jakich czytałam już wiele, jednak w tej było coś takiego, co nie pozwala mi zapomnieć o bohaterach. Współczułam Allison przeszłości, wychowałam się w normalnej rodzinie i tylko mogę sobie wyobrażać, co czuła dziewczyna przechodząc z jednej rodziny zastępczej do drugiej. Nie dziwiłam się, że traktuje otoczenie z dystansem, przecież została skrzywdzona i odrzucona - nie raz. Ciekawym doświadczeniem było obserwowanie jak Allison się zmienia.

Bardzo podobał mi się pomysł z wykorzystaniem mediów społecznościowych do czynienia dobra. Nie spotkałam się nigdy z takimi sytuacjami i mile zaskoczyłam, że mogą służyć do takich celów. Mam nadzieję, że nie tylko w książce pojawiają się takie inicjatywy!

"180 sekund" to dobra pozycja new adult, która przekonuje, że wyjście poza swoją strefę komfortu jest czasem jedynym rozwiązaniem, by zauważyć, że są ludzie, którym naprawdę warto ufać bez narażania się na przykre konsekwencje.

Czas na porcję kwietniowych nowości. 

Fani kryminałów, to coś dla Was. Jo Nesbo, skandynawski król gatunku powraca z nową powieścią. Lata70., skorumpowane miasto pełne przestępców. Macbeth, jeden z niewielu nieprzekupnych policjantów, jest dowódcą jednostki specjalnej. Po brutalnej akcji przeciwko handlarzom narkotyków zaczyna piąć się po szczeblach kariery. Mężczyzna w młodości sam zmagał się z problemem narkotykowym, jednak uzależnienie od władzy może być znacznie bardziej niebezpieczne… 

Trochę jest mnie ostatnio mniej z racji obowiązków, ale postaram się wstawiać przynajmniej jedną recenzję w tygodniu. Tak, żebyście o mnie nie zapomnieli. Mam nadzieję, że już niedługo znajdę więcej czas na pisanie postów, bo książki same się nie opiszą. 

Jak wiecie, rzadko piszę negatywne recenzje. Albo mam takie szczęście, że trafiam na pozycje, które mi się podobają, albo po prostu ostatnio autorzy piszą naprawdę dobre powieści. Cóż, mam nadzieję, że jest i tak, i tak. Dzisiaj jednak muszę podzielić się z Wami opinią o książce o uroczym tytule "Dziewczyna z warkoczami". Tytuł niezobowiązujący, opisu nie czytałam (może to i szkoda), pomyślałam więc, że spędzę miłe chwile przy ciekawej lekturze. 

Uprzedzam. Nie, nie spędziłam. Bardziej się męczyłam niż relaksowałam, ale że moje przyzwyczajenie nie pozwala przerwać czytania, dopóki się nie skończy ostatniej strony, nawet jeśli książka jest "do luftu", to przewracałam stronę za stroną, co jakiś czas otwierając szeroko oczy ze zdumienia.

Uwaga! Recenzja może zawierać spoilery!

Główną bohaterką "Dziewczyny z warkoczami" jest Paulina, dwudziestoczterolatka kończąca studia pedagogiczne. Paula jest rozpieszczaną przez rodziców jedynaczką, ma oddaną przyjaciółkę Dagmarę, jej życie jest prawie sielanką. Jedyne co spędza sen z powiek Pauli to brak pomysłu na życie po studiach. W tym samym czasie do domu rodziców Dagmary sprowadza się ich dawny przyjaciel Mikołaj, mężczyzna po przejściach, który ma nadzieję odzyskać spokój po bolesnym rozwodzie. 

Brzmi sielsko, prawda? No i właśnie tak było, ale aż za bardzo. Poziom cukierkowości jest wręcz przytłaczający, bohaterka jest piękna, mądra, idealna, nie ma w niej nic, do czego można się przyczepić. Irytujące, prawda? Zazwyczaj szukamy w bohaterach wad, które sami możemy mieć, wtedy postacie wydają się bardziej realne. Dla mnie Paulina była zbyt nieskazitelna, czegokolwiek się nie złapała, wychodziło jej wszystko. Wkurzające, co?

Wkrótce Mikołaj i Paulina złapali kontakt, tak dobry, że po trzech dniach wylądowali w łóżku, zapewniając się o wielkiej miłości? Seriously? Dawno nie czytałam czegoś tak banalnego. I niby świadomość jet wielka, mamy XXI wiek, a Paulina dopiero po jakimś czasie, podczas rozmowy z przyjaciółką przypomina sobie, że chyba jednak nie zastosowali zabezpieczenia. Czujecie paradoks? Wyedukowana dziewczyna, przyszły pedagog, rzuca się na dopiero co poznanego faceta będącego niemal w wieku jej ojca i nie ogarnia tak podstawowej sprawy. W sumie, w tej sytuacji nie chciałabym zrzucać winy tylko na Paulę. Mikołaj, czterdziestoletni mężczyzna też powinien o tym pamiętać. Ale skoro to był pełen spontan? No cóż, stało się.

Aha, i po dwóch miesiącach Paulina uświadamia sobie, że od jakiegoś czasu nie miała okresu. Świetnie, przypominam, młoda odpowiedzialna (no chyba jednak nie) kobieta, dopiero po kilku tygodniach przypomina sobie o kobiecych sprawach. Ideał? Hmm, wątpię. 

Teraz, przyznajcie się z ręką na sercu. Słyszeliście kiedyś o zespole Myslovitz? To ten, co największą sławę zdobył z Arturem Rojkiem. Pewnie kojarzycie kilka piosenek. A Paula nie. Podczas jednego ze spotkań Mikołaj zacytował tekst piosenki, dziewczyna zapytała go o wykonawcę stwierdzając, że to pewnie zespół z czasów jego młodości. W tym momencie poczułam się jak dinozaur. Zespół powstał w 1992 roku, więc ok, zgadzam się, że wtedy mogła przypadać młodość Mikołaja, ale, na litość boską, tekst Pauliny zabrzmiał, jakby Myslovitz grali już w czasach przedpotopowych. I doskonale rozumiem, że nie trzeba się znać na każdym rodzaju muzyki, mimo to, powyższa scena totalnie mnie rozbroiła.

Miałam też wrażenie, że Paula jest jakaś, jakby to ująć? Niestabilna? Po tym jak z ust jej faceta padają naprawdę ważne słowa na temat jego przeszłości (przyznać się, kto nie wpadłby w popłoch dowiadując się, że twoja druga połówka w młodości była miłością życia twojej nieżyjącej matki?), zdaje się nic sobie z tego nie robić. Mnie chyba trafiłby jasny szlag, a dziewczyna ma jedynie ochotę na jedzenie. 

Książka niestety się dłużyła. Wydarzenia z pierwszej części można było skondensować do jednej trzeciej, bo tak naprawdę coś zaczynało się dziać pod koniec. Więc nie, fajerwerków nie było. 

Trochę się rozpisałam, ale to dobrze. Jeśli popełnicie taki błąd jak ja i chwycicie za tę książkę, robicie to na własną odpowiedzialność. Ja ostrzegałam!